Δεν μου έχει ξανατύχει αν και πολλές φορές το είχα σκεφτεί. Το να ξεκινήσω ένα ταξίδι όντας στουπί στο μεθύσι είναι μια απόφαση την οποία πολλές φορές κόντεψα να πάρω. Και να πω την αλήθεια το να είμαι μεθυσμένος είναι μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση τον τελευταίο καιρό. Το ερώτημα δεν είναι το πως στο διάολο μου ήρθε χθες το βράδυ το να ξεκινήσω ένα blog. Το πραγματικό ερώτημα είναι πως σήμερα το πρωί το θυμόμουν. Αισθάνομαι σαν να ξύπνησα ένα πρωί στα διόδια των Μαλγάρων, με το στόμα γαλότσα από τα χθεσινά ξύδια, το κεφάλι θολό και όλους τους πόρους του κορμιού μου να αναδύουν τη βρώμα της ενοχής και της ήττας.
-Μα καλά τι έκανα πάλι χθες το βράδυ. Πάλι στουπί γαμώ το φελέκι μου. Πόσο μαλάκας μπορεί να είμαι. Με ποιους να μίλησα, τι να είπα... Πάλι ρεζίλι θα έγινα....
Και τι κάνω εδώ στη μέση του πουθενά;
Άλλη μια ηλίθια ιδέα ήταν από αυτές που ποτέ δεν κυνήγησα.
Και τώρα τι κάνω, γυρνάω πίσω;
Μπα δε γουστάρω συνεχίζω...
.
.
.
.
.
.
.
Απλά μόνο να θυμόμουνα για που ξεκίνησα.
Υ.Γ:Ευτυχώς το mozilla έχει κρατήσει τους κωδικούς γιατί δεν τους θυμάμαι. Άμα πάθει κάτι ναυάγησα...
