Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Επετειακό



Κάθε φορά που η Γη ολοκληρώνει μια περιφορά γύρο από τον Ήλιο υπάρχει το περίεργο συνήθειο του να τα βάζεις κάτω, να τα ζυγίζεις, να ψάχνεις τα σημαντικά. Κι όσο περισσότερες οι περιφορές, τόσο πιο πολλά τα βρίσκεις. Και τα ξαναζυγίζεις, τα πιότερο σημαντικά βρεις. Και όλο περισσότερο τα μπουρδουκλώνεις στο κεφάλι σου.
Πιο να είναι άραγε το πιο σωστό το ζύγι;

Το τι πράξαμε; Ναι, πολλά και σημαντικά ήταν και είναι.
Οι ευθύνες; Μπόλικες από δαύτες, κανείς να σου χρεώσει τίποτα δεν έχει.
Οι δεσμεύσεις; Η ίδια η ύπαρξη του εγχειρήματος είναι μια τέτοια.
Τα συναισθήματα; Με ένα περίεργο τρόπο ήταν πάντα η κινητήριος δύναμη, από την αρχή μέχρι και τώρα.
Οι σύντροφοι που πέρασαν κι οι σύντροφοι που μείναν;
Οι στιγμές που μοιραστήκαμε;
Πιο είναι τελικά το μέτρο;

Ίσως να είναι πως τίποτα δε σβήνει. Πως τα πάντα γράφουν και σε βαραίνουν. Δε μπορείς πια να πεις πως άλλος είσαι. Τα ίχνη τα έχεις αφήσει πίσω σου και έχεις χαράξει την πορεία σου. Χαμαιλέοντας ούτε μπορείς, ούτε σε παίρνει πια να γίνεις. Ούτε κι ανεμοδούρα. Κι όποιος σε ψάξει ξέρει που θα σε βρει και ξέρει τι να υπολογίζει.
Ναι, αυτό τείνω να πω πως είναι.

Αν και μια φωνή μέσα μου λέει (ή πες πως έτσι θέλω να πιστεύω)
πως τα ακόμα πιο σημαντικά είναι εκείνα που δε ζήσαμε ακόμη. (ουαου πρωτότυπο)

6 περιφορές γύρω απ' τον Ήλιο και ακόμα παραμένεις
Γη Ανεξερεύνητη.

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Για τα μέσα και κυρίως τα έξω κάποιου "χώρου"

Για τα γεγονότα τις 9ης του Φλεβάρη στην Φ*Υ καθώς και ότι ακολούθησε, ο οποιοσδήποτε έχει τη στοιχειώδη υπευθυνότητα και κινηματική κουλτούρα καταλαβαίνει πως οι τοποθετήσεις μπορούν να γίνονται μόνο σε συνελεύσεις και διαδικασίες και σε καμία περίπτωση ανοιχτά μέσω διαδικτύου. Οτιδήποτε ανακοινώσιμο μπορεί να προέρχεται μόνο από αυτές.

Επειδή όμως το Indymedia ως μέσο είναι ανοιχτό και λειτουργεί δημόσια, μια κριτική ανοιχτή μέσω αυτού του blog δεν την θεωρώ απλά προϊόν της ακατανίκητης δύναμης που λέγεται οργή, αλλά και στοιχείο υπευθυνότητας οποιουδήποτε διαχειρίζεται ένα μέσο (έστω ψωροblog) και έχει θέσει τον εαυτό του στην πλευρά της αντικυριαρχίας (πως αλλιώς να το εκφράσω έτσι που τα μπλέξαμε).

Φαντάζομαι πως όχι μόνο εγώ αλλά το παγκόσμιο ανταγωνιστικό προς την κυριαρχία κίνημα θα πρέπει να ευχαριστήσει τη συλλογικότητα που διαχειρίζεται το athens.indymedia.org για τα νέα ήθη τα οποία εισήγαγε. Διευκρινιστικά πάντως το να γνωρίζει κάποιος το ποιοι επιτέθηκαν σε μια κατάληψη, να δημοσιεύει ένα κείμενο "ανάληψης ευθύνης" και να κρατά μυστικό το ποιοι αυτοί είναι, δε λέγεται ουδετερότητα αλλά σαφής θέση. Σε περίπτωση δε που χωρίς να γνωρίζει ποιοι το έκαναν δημοσιεύει το κείμενό τους, είναι διπλά έκθετος αφού θρέφει φαντάσματα και τους ανοίγει διάπλατα την πόρτα να θεωρήσουν τον εαυτό τους κινηματικά αποδεκτό μέσω του βήματος που τους διαθέτει. Ακόμα χειρότερα όταν αυτός ο "κάποιος" δεν είναι απλά άτομο αλλά συλλογικότητα.

Στις "μεταξύ μας" σχέσεις, ακόμα και μια απλή τοποθέτηση σε συνέλευση φέρει προσωπική ευθύνη (γιαυτό άλλωστε λέγεται συνέλευση και όχι καφενείο), αυτό λέγεται κινηματική λειτουργία και ηθική. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια επιθετική ενέργεια προς μια κατάληψη με πλούσια παρουσία και δράση στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπως η Φ*Υ. Όποιος κάνει την τελευταία λοιπόν θα έπρεπε ή να αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη της πράξης ή να απαξιώνεται ως ξένο σώμα. Τουλάχιστον αυτό ήταν το αυτονόητο μέχρι προχθές. Κι αν τα αυτονόητα πεθαίνουν ένα ένα εδώ και κάποια χρόνια, όταν φτάνουμε στο σημείο συλλογικότητα που διαχειρίζεται διαδικτυακό τόπο με τόση επισκεψιμότητα και ιστορία να τα τσαλαπατάει, τα πράγματα τείνουν να γίνουν ιδιαιτέρως επικίνδυνα.

Ελπίζω πως η σ.ο του Indymedia θα κάνει την αυτοκριτική της και θα την ανακοινώσει, όπως αντιστοιχεί στη σοβαρότητα του εγχειρήματος που διαχειρίζεται.

Μετά από αυτό το δυσάρεστο διάλειμμα, το blog επιστρέψει στην κανονική του ροή. Μια τέτοια ανάρτηση είναι αταίριαστη προς το χαρακτήρα του και καλώς εχόντων των πραγμάτων δε θα υπάρξει η αναγκαιότητα να επαναληφθεί.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Α ρε Νικόλα

Αλβανός μετανάστης ήσουνα, τίποτα παραπάνω.
Όχι πολύ μεγάλος, μόλις 25, αλλά δεν ήσουν δα και κάνας 15χρονος.
Στο πρόσωπό σου κανένας νοικοκυραίος δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει το γιο του.
Τη φωτογραφία σου δεν την είδαμε ξανά και ξανά στις ειδήσεις,
πιθανόν δε θα είχες και τόσο γλυκό προσωπάκι.
"Κομμένος" απ' την πολύ δουλειά θα ήσουνα φαντάζομαι,
σκληραγωγημένος και ίσως κάπως άγριος για τα λεπτά μας γούστα.

Είχες λέει και παιδιά, αλλά και αυτά δεν είναι σαν τα δικά μας,
ακόμα κι άμα μοιάζουν, το αίμα τους είναι άλλο.
Όπως και το δικό σου αίμα, που χύθηκε ασήμαντο μπροστά στην αστυνομική επιτυχία.
Πάρε λοιπόν τη θέση σου ανάμεσα στους αριθμούς,
κι ας μας ανατρίχιασε λίγο το πως σε φάγανε τόσο κοντά μας.

Ξέρεις κανονικά η θέση σου ήταν νεκρός κάπου κοντά στα σύνορα,
μακριά από τη βιτρίνα κι από τις ενοχές μας.
Ή έστω σε κάποιο εργοτάξιο, έτσι θεμελιώνουμε εδώ τα εθνικά επιτεύγματά μας,
με το αίμα το διαφορετικό απ' το δικό μας.
Γιαυτό και δε δίνουμε και ιθαγένεια, για να μη χαλάσουμε αυτές μας τις παραδόσεις,
ξέρεις είμαστε πολύ αρχαίος λαός και τα έθιμά μας τα τηρούμε.

Α ρε Νικόλα

Αλβανός... Σε περάσαν για ληστή...
Καταλαβαίνεις, κι αυτοί τι δουλειά τους κάνανε.
Έτρεχες λέει να καλυφθείς, και σε φάγανε πισώπλατα.
Οι λέξεις "λεβεντιά" και "παλικάρι" δεν υπάρχουν σε άλλη γλώσσα, παρά μόνο στην "ελληνική"
το γιατί το ξέρεις πια καλύτερα από όλους.
Το είπε και ο Ανθιμος ο τηλεμητροπολίτης
"σας αγαπάμε αλλά όχι και να σκοτωθούμε", μόνο να σκοτώσουμε ίσως.
Παιδιά μας είναι και οι αστυνομικοί, τι να τους κάνουμε να τους κρεμάσουμε;;;
Δεν το κάναμε για άλλους κι άλλους δεν πιστεύω να νομίζεις πως θα το κάναμε για έναν αλλοδαπό
Έπεσες και πάνω στην κρίση, γάμησε τα...
Έρχονται θυσίες, δε μπορούμε να ασχολούμαστε για πολύ ακόμα μαζί σου.
Να μας συμπαθάς Νικόλα δε λέω το πρόβλημά σου είναι σημαντικό,
9 σφαίρες είναι αυτές,
είδες όμως πως συμπονέσαμε  τη χήρα και τα ορφανά σου, δε μπορείς να πεις.

Nikolla Todi πάρε πια τη θέση σου δίπλα στον Tony Onuoha, τον Marko Bulatovic, το Νίκο Λεωνίδη και τόσους άλλους,  στη λήθη και τη συνήθεια.

Μέχρι να γίνουμε τόσο γουρούνια που να πάψουμε πια ακόμα και να ανατριχιάζουμε.
Μέχρι να γίνουμε τόσο αδιάφοροι που να σταματήσουμε έστω να καταμετράμε.
Μέχρι να γίνουμε τόσο νεκροί που μικρή σημασία θα έχει πια αν τρακάρουμε την ιπτάμενη σφαίρα κάποιου σερίφη.

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Sabotage στον κοινωνικό έλεγχο

Πριν κάποιο καιρό μου είχαν πει μια ιστορία σε σχέση με ένα πείραμα το οποίο πραγματοποιήθηκε. Το που και το πότε δεν το γνωρίζω, ούτε έχω κάποια παραπομπή σε πηγές ώστε να το επιβεβαιώσω, πιθανόν να είναι ένας ακόμη αστικός μύθος. Εμένα πάντως μου άρεσε και γιαυτό σας τη μεταφέρω. Σε περίπτωση που η ιστορία αυτή αρέσει και σε εσάς θέλω τα εύσημα σας, ειδάλλως τα παράπονά σας στον κύριο που μου την είχε διηγηθεί.

Κάποτε λοιπόν διεξάχθηκε ένα πείραμα το οποίο είχε ως εξής. Κλείσανε σε ένα κλουβί 15 μαϊμούδες. Στην οροφή του κλουβιού υπήρχε δεμένη μια μπανάνα και από κάτω της μια σκάλα. Το κλουβί τελούσε φυσικά υπό συνεχή επιτήρηση. Όταν η πρώτη μαϊμού ανέβηκε στη σκάλα προκειμένου να πάρει τη μπανάνα παγωμένο νερό άρχησε να καταβρέχει από την οροφή όλες τις μαϊμούδες ενώ δυνατοί τρομαχτικοί ήχοι άρχισαν να ακούγονται από μεγάφωνα. Το ίδιο συνέβη και τη δεύτερη φορά που κάποια άλλη μαϊμού πήγε να κάνει το ίδιο. Αυτό συνέβαινε συνέχεια μέχρι που καμιά μαϊμού δεν ανέβαινε πια τη σκάλα. Η τελευταία που το επιχείρησε πριν καν προλάβει να ανέβει δέχτηκε επίθεση από της υπόλοιπες οι οποίες άρχησαν να την ξυλοκοπούν.

Στο δεύτερο μέρος του πειράματος βγάλανε μια μαϊμού και τοποθέτησαν μια καινούργια. Η τελευταία μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει πήγε να ανέβει να φάει τη μπανάνα, πριν όμως προλάβει δέχτηκε και αυτή την επίθεση των υπολοίπων. Έτσι συνέχισαν αλλάζοντας μια μαϊμού κάθε βδομάδα. Κάθε φορά η καινούρια μαϊμού πήγαινε να ανέβει στη σκάλα και έτρωγε ξύλο από τις υπόλοιπες. Μέχρι που κάποια στιγμή στο κλουβί είχαν πια αλλάξει όλες οι μαϊμούδες και δεν υπήρχε πια καμία από την αρχική σύνθεση που είχε φάει το σοκ με το παγωμένο νερό και τους τρομακτικούς ήχους. Παρόλα αυτά όταν μπήκε καινούρια μαϊμού συνέχισαν να τη δέρνουν και ας μην ήξεραν πια το γιατί.

Τώρα γιατί αυτή η ιστορία μου ήρθε στο μυαλό ενόψει της πορείας ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο που θα πραγματοποιηθεί αυτή την Παρασκευή 5/2 στις 6:00 δεν ξέρω, αλλά άμα και εσείς βρίσκετε κάποια σύνδεση νομίζω πως καλό θα είναι να συναντηθούμε στο δρόμο.