Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Τυφλή φυγή

Το να έχω το δικό μου blog είναι κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πριν τα ξημερώματα της 7ης του πολύ περίεργου Αυγούστου που μας πέρασε. Λίγο ο καύσωνας, λίγο τα ξύδια, λίγο οι βάρδιες περιφρούρησης των καταλήψεων, λίγο η βραδυνή μοναξιά (μιας και η συντρόφισσα που με ανέχεται τα τελευταία 10 χρόνια έλειπε) και το κουμπί δημοσίευση πατήθηκε χωρίς καν να το καταλάβω. Το πόσο το πίστευα κι εγώ εκείνη τη στιγμή φαίνεται και από το μάλλον αστείο τίτλο του blog.

Εκείνη τη βραδιά λοιπόν αφού συμπλήρωσα τη φόρμα για τη δημιουργία του ιστολογίου ήρθε και η στιγμή να συμπληρώσω το όνομα χρήστη. Το όνομα που είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω ήταν τελικά κατειλημένο από κάποιον άλλο, οπότε βρέθηκα μέσα σε λίγα λεπτά να αποφασίσω τι όνομα να βάλω.

Την ίδια μέρα μόλις μερικές ώρες πριν συζητούσα για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το "Καράτε-Τυφλή Φυγή" ή "Karate-Blind Escape" όπως είναι γνωστότερο. Μου ήρθε λοιπόν αυθόρμητα να βάλω ως όνομα στο blog το όνομα του αγαπημένου μου χαρακτήρα της ταινίας, του Eric Virgo. Ήθελα να δανειστώ λίγη από τη σοφία του και να τη μοιράσω απλόχερα στον κόσμο.

Για όσους δε γνωρίζουν, το συγκεκριμένο αριστούργημα είναι μια κάτι παραπάνω από ανεξάρτητη παραγωγή. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, εκτός από το δουλεμένο σενάριο, την πλοκή, τη δράση και το καταπληκτικό χιούμορ, είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά της και κατ' επέκταση η δουλειά και το μεράκι που αυτά συνεπάγονται. Ας παραθέσω όμως τα λόγια των δημιουργών:

"Η ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΡΑΤΕ: ΤΥΦΛΗ ΦΥΓΗ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ CANON A200. ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΨΗΦΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ. ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ! ΑΥΤΗ Η CANON ΜΠΟΡΕΙ (ΜΠΟΡΟΥΣΕ...ΤΩΡΑ ΕΧΕΙ ΧΑΛΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΩ) ΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ VIDEO ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 12-15 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ ΣΕ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ 320x240. ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ ΚΑΙ ΚΟΛΠΑ. ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΤΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΕΜΙΖΕ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ "ΣΤΟΥΝΤΙΟ" ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΡΤΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΛΙΠΑΚΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ.
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΤΟΥΜΠΛΑΡΑΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ. ΜΕΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ. ΔΗΛΑΔΗ ΖΩΓΡΑΦΙΖΑΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΡΕ.
Η CAVE STUDIOZ ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΟΛΟ ΤΟ SOUNDTRACK ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (ΤΑ ΚΑΛΑ!) ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΡΜΟΝΙΟ YAMAHA PSR-60 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΙΘΑΡΕΣ..." 

Η ταινία διανέμονταν ελεύθερα στο διαδίκτυο από το cavestudioz.com το οποίο όμως δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Μπορείτε όμως να τη δείτε στο youtube στο κανάλι του δημιουργού της 

Όταν έβαλα το όνομα αυτό αγνοούσα πως ο Eric Virgo δεν ήταν απλά ένας ήρωας της ταινίας αλλά η ίδια η ταινία, αφού ήταν σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μα πάνω από όλα πως το συγκεκριμένο όνομα το χρησιμοποιούσε ως ψευδώνυμο και εκτός της ταινίας.

Ως εκ τούτου αλλάζω το όνομα που χρησιμοποιώ. Από εδώ και πέρα αναζητήστε με ως αταξιθέτη.

Υ.Γ: Ξεκαβαλικεύοντας την τίγρη μπορεί να χάνω πια τις ρίγες της αλλά ελπίζω να την άφησα καθαρή.

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Όνειρο





Σπάνια συγκρατώ τα όνειρά μου και σχεδόν ποτέ δεν τους δίνω βάση (αυτό το τελευταίο το λένε διαλεκτικό υλισμό). Χθες το βράδυ είδα όμως ένα όνειρο που μου έμεινε.

Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε αλλά κάπως βρέθηκα μέσα σε έναν χαμό. Μέσα στην αναμπουμπούλα πλάκωνα λέει στα μπουνίδια τον αρχηγό του ΠΡΟΠΟτζίδικου, κάποιον χρυσοχόο. Αν και του είχα ρίξει μπόλικες αυτός δε χαμπάριαζε. Το βλέμμα του γυάλιζε, οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί, ήταν κατακόκκινος και ιδρωμένος. Όσο τις έτρωγε τόσο μου ξαναορμούσε ενώ καθόλη τη διάρκεια μου φώναζε υστερικά και φτύνοντας διάφορα του στυλ "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε κωλόπαιδο, θα σε γαμήσω" και άλλα τέτοια.

Μετά από αυτό και χωρίς να καταλάβω πως έγινε βρέθηκα δεμένος χειροπόδαρα με βαριές αλυσίδες. Ένας δεσμοφύλακας με κρατούσε και με οδηγούσε κάπου. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε κολυμπώντας ένα μεγάλο κανάλι ή ποταμό, δεν κατάλαβα ακριβώς. Στην αρχή σκέφτηκα πως το βάρος των αλυσίδων θα με τραβήξει κάτω και θα πνιγώ, ο τύπος όμως μου είπε να μην ανησυχώ. Με το που μπήκα μέσα στο νερό γαλήνεψα και όντως κολυμπούσα πολύ άνετα και ευχάριστα. Η διαδρομή ήταν μεγάλη αλλά έγινε πολύ ξεκούραστα.

Φτάνοντας στην άλλη άκρη βγήκα από το νερό αλλά δεν αισθάνθηκα να κρυώνω, ούτε καν να είμαι βρεγμένος. Υπήρχε μισοσκόταδο και το τοπίο ήταν σχετικά ομιχλώδες, όπως φαντάζομαι πως θα είναι το Λονδίνο δίπλα στον Τάμεση το βράδυ. Λίγο μακρύτερα στεκόταν κάποιος και κινήθηκα προς το μέρος του. Αν και δε διέκρινα το πρόσωπό του, μου δημιούργησε ένα αίσθημα μεγάλης οικειότητας...

Κάπου εκεί ξύπνησα απότομα από την κοπέλα μου που ήταν άρρωστη και έκανε εμετό. Σηκώθηκα να τη βοηθήσω, αλλά το όνειρο στριφογυρνούσε στο κεφάλι μου. Αφού τελείωσε την χάιδεψα τρυφερά, την αγκάλιασα και ξαναπέσαμε στο κρεβάτι. Προσπάθησα απεγνωσμένα να συνεχίσω το όνειρο αλλά μάταια...

Ούτε εκεί είχα την τύχη να σε γνωρίσω...