10 χρόνια "κομμάτια"

Έχει δυο μέρες που τίποτα δεν κινείται σε αυτή τη ριμάδα την πόλη. Μόνο καταναλωτές θεαμάτων που μόλις νυχτώσει ξεχύνονται στους δρόμους σαν ζόμπι. Παντού λαμπάκια και άδειοι δρόμοι που μόνο τα βράδια κατακλύζονται από μιζέριες οι οποίες θαρρείς πως την υπόλοιπη μέρα κρυβόντουσαν σε κάποιες υπόγειες κατακόμβες. Τα χριστούγεννα πάντα μου φαινόντουσαν πολύ παράξενη γιορτή, για την ακρίβεια ποτέ δεν τα αισθάνθηκα καν ως τέτοια.

Ίσως να είναι που η οικογένεια μου δεν είναι θρησκευάμενη (δε μπήκανε καν στον κόπο να με βαφτίσουν) αλλά ως μοναδική γιορτή των ημερών αναγνώριζα πάντα την πρωτοχρονιά. Η πρωτοχρονιά είχε από όταν ήμουν παιδί μια γοητεία στα μάτια μου και μόνο αυτή μου έβγαζε εορταστική διάθεση. Είναι αυτή η αίσθηση μιας νέας αρχής, η ελπίδα πως κάτι καινούριο ξεκινάει, πως ότι πέρασε τον προηγούμενο χρόνο το πακετάρεις και το τοποθετείς σε μια σκοτεινή αποθήκη έτοιμος να πορευτείς απαλλαγμένος από τα βάρη του παρελθόντος.

Τα τελευταία όμως χρόνια κάτι περίεργο συμβαίνει. Αν και η διάθεσή μου παραμένει το ίδιο εορταστική υπάρχει κάτι... Πηγαίνοντας στην αποθήκη για να αφήσω ότι πακέταρα και από αυτό το χρόνο, τη βλέπω όλο και πιο γεμάτη. Βλέπω κουτιά σκονισμένα, τοποθετημένα χωρίς οποιαδήποτε τάξη ή σειρά και λες και μια ακατανίκητη δύναμη με ωθεί να τα περιεργαστώ. Να ψάξω, να θυμηθώ τι είχα στο καθένα, να τα τακτοποιήσω.

Το να ανοίγω αυτά τα κουτιά του παρελθόντος μου είναι μια ασχολία γενικά καθόλου δυσάρεστη. Θα μπορούσα να πω πως είναι από τις πιο όμορφες στιγμές μου. Εκεί μέσα βρίσκω πράγματα που αγάπησα, πράγματα που μίσησα, πράγματα για τα οποία μετάνιωσα, με τα οποία γέλασα ή έκλαψα. Πολλές φορές ανακαλύπτω πράγματα που είχα ξεχάσει και είναι σαν να ξαναανακαλύπτω το ποιος στα αλήθεια είμαι. Εκεί μέσα βρίσκονται όλα τα κομμάτια του puzzle που συνθέτει την ύπαρξή μου και αγαπάω πολύ τα puzzle.

Αυτό που με χαλάει είναι πως όλο και περισσότερο επικεντρώνω σε αυτά που άφησα ανολοκλήρωτα στο πέρασμα των χρόνων. Ίσως τα περισσότερα πράγματα με τα οποία έχω ασχοληθεί τα παράτησα κάπου στη μέση. Λες και ποτέ δε με ενδιέφερε να τελειώσω κάτι παρά μόνο να δω πως το μπορώ και μετά να πάω για το επόμενο.

Μου άρεσε παλιότερα για αυτή μου την αδυναμία να παραπέμπω στον Μπακούνιν ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει κάποιο συγγραφικό του έργο αφού πάντα το παρατούσε κυνηγώντας την επόμενη εξέγερση. Μόνο που αυτός όταν άνοιγε τα δικά του κουτιά έβρισκε την "Κνουτογερμανική Αυτοκρατορία" ενώ εγώ βρίσκω μόνο αυτό:

Get this widget | Track details |

Υ.Γ1: Πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος πρόλογος που γράφτηκε ποτέ για ηχογράφηση που έγινε με ακουστικά ψείρες αντί για μικρόφωνα.

Υ.Γ2: Αυτά είναι 3 από τα κομμάτια που παίζαμε με τον κουμπάρο μου και τον κουμπάρο του όταν ήμασταν 19-20 χρονών

Υ.Γ3: Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στον Μανωλάκη που τον περιμένουμε σε ένα μήνα.