Χθες το βράδυ σουλατσάροντας στο διαδίκτυο από blogroll σε blogroll έπεσα στην ιστοσελίδα του συγγραφέα
Θανάση Τριαρίδη.
Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να διαβάσω κάτι δικό του και άμα δεν έβρισκα το site του πιθανότατα δε θα ήξερα καν την ύπαρξη του. Άλλωστε διαθέτω ελάχιστο χρόνο πια στο διάβασμα και αυτόν σχεδόν ποτέ σε μυθιστορήματα, παρά μόνο σε θεωρητικά ή ιστορικά βιβλία. Μετά τη χθεσινοβραδινή μου επίσκεψη σίγουρα στο προσεχές μέλλον θα διαβάσω κάποιο από τα βιβλία του.
Ο Θ. Τριαρίδης που γνώρισα διαδικτυακά μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά αλλά από το πως αυτοπαρουσιάζεται ο ίδιος θα έλεγα πως είναι ένας άνθρωπος με διαφορετικές αφετηρίες από τις δικές μου. Σύμφωνα λοιπόν με το βιογραφικό του:
"Ο Θ. Τ. γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με διάφορες εκφάνσεις του δυτικού πολιτισμού: την κλασική και μετακλασική επική αφήγηση, την τραγωδία, τις ιδεολογία της Αναγέννησης, τη δυτική ζωγραφική μέχρι τον 20ο αιώνα, την ενοποιητική αφήγηση της Δύσης, την πορνογραφία καθώς με άλλα θέματα λογοτεχνία και αισθητικής. Υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού Τα Ποταμόπλοια (1990-1992) και σύμβουλος έκδοσης του περιοδικού Mauve (2003-2006). Έχει εργαστεί ως κειμενογράφος, επιφυλλιδογράφος, αρθρογράφος, δικηγόρος, επιμελητής εκδόσεων, σεναριογράφος ντοκιμαντέρ κ.α. Από το 2007 οργανώνει στη Θεσσαλονίκη κύκλους σεμιναρίων με θέματα δυτικού πολιτισμού. Παντρεμένος με την φιλόλογο Εβίνα Σιστάκου, έχει δυο παιδιά, την Κωνσταντίνα και τον Νικόδημο."
Μέχρι εδώ λοιπόν βλέπουμε έναν 39χρονο δικηγόρο, μάλλον ακαδημαϊστή, πού έχει εργαστεί σε διάφορα αντικείμενα μεταξύ των οποίον και ως σύμβουλος έκδοσης ενός lifestyle περιοδικού. Σίγουρα όχι ο τύπος που θα έκανα παρέα, πόσο μάλλον κάποιος που πολιτικά θα έβρισκα κάτι κοινό. Συνεχίζοντας το βιογραφικό:
"Στα χρόνια 1996-2001 υπήρξε ακτιβιστής του Δικτύου DROM για τα κοινωνικά δικαιώματα των Τσιγγάνων, ενώ από το 1996 συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Δικτύου Εθελοντών Δοτών Αιμοπεταλίων Θεσσαλονίκης. Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλές εφημερίδες, περιοδικά και δικτυακούς τόπους. Το καλοκαίρι του 2005 διέκοψε τη 18μηνη συνεργασία του με την εφημερίδα Μακεδονία της Κυριακής όταν η τελευταία αρνήθηκε να δημοσιεύσει το κείμενό του που αφορούσε την κομμένη μακεδονική γλώσσα και την αναγκαιότητα διδασκαλίας της στα σχολεία. Στα χρόνια 2005-2008 δημιούργησε και συντόνισε την σειρά Αντιρρήσεις στις εκδόσεις τυπωθήτω όπου εκδόθηκαν συνολικά έξι βιβλία. Έχει γράψει πολλά κείμενα ενάντια στα έθνη, τις θρησκείες, τους ολοκληρωτισμούς, τους κοσμοδιορθωτισμούς και τον ανθρωποδιορθωτισμό, τον ρατσισμό και κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής βίας."
Κάπου εδώ αρχίζουμε να τα βρίσκουμε σε κάποια πράγματα. Έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος, έστω με δίκτυα τύπου ΜΚΟ, ασχολήθηκε με το ζήτημα της πιο καταπιεσμένης ιστορικά μειονότητας και, παρά την αυταπάτη του για συνεργασία με τον αστικό τύπο, έχει το θάρρος να γράψει για ένα θέμα που κανένας δεν τολμάει, προτιμώντας μάλιστα να έρθει σε ρήξη όταν αρνούνται να δημοσιεύσουν το άρθρο του. Συνυπολογίζοντας την εναντίωσή του σε έθνη, θρησκείες, ρατσισμούς και ολοκληρωτισμούς θα έπινα πολύ ευχάριστα έναν καφέ μαζί του συζητώντας το ζήτημα της ατομικής και συλλογικής βίας καθώς και των μορφών τους. Το βιογραφικό όμως δεν τελειώνει εδώ.
"Από το 2000 έχει εκδώσει 17 βιβλία με αφηγήσεις και δοκίμια – με πρώτο από αυτά το μυθιστόρημα Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα. Το 2004 έφτιαξε την ιστοσελίδα triaridis.gr έκτοτε δημοσιεύει εκεί στο σύνολό τους όλα του τα εκδομένα βιβλία και όλα του τα δημοσιευμένα κείμενα (μέχρι στιγμής περισσότερα από 120) Το μυθιστόρημα του τα μελένια λεμόνια * η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων κυκλοφόρησε πρώτα στο Διαδίκτυο το 2005 και στην συνέχεια εκδόθηκε σε βιβλίο το 2007 – πρακτική που ακολούθησε και για όλα τα υπόλοιπα βιβλία του. Όλα τα γραπτά του είναι ελεύθερα από κάθε «πνευματικό δικαίωμα» και μπορούν να αναπαραχτούν εν όλω ή εν μέρει δίχως την οποιαδήποτε άδεια. Αφηγήματα και κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά."
Εδώ είναι που μένω μαλάκας. Είναι πραγματικά φανταστικό να βρίσκεις έναν άνθρωπο ο οποίος με τόσο διαφορετικές αφετηρίες και τόσο διαφορετική διαδρομή καταλήγει σε έναν κοινό με εσένα τόπο. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις πως η τελική του παραδοχή έχει για αυτόν κάποιο κόστος, ακόμα και το να αρνηθεί ως ένα βαθμό την πορεία του μέχρι τώρα. Το να αποποιείται λοιπόν ένας συγγραφέας στα 35 του (ηλικία μάλλον μεγάλη για να ριζοσπαστικοποιηθεί κάποιος) την πνευματική ιδιοκτησία και να βγάζει τα βιβλία του χωρίς αντίτιμο στο διαδίκτυο, κάποια εκ των οποίων έχουν βγει από τις εκδόσεις Πατάκη και έχουν αποσπάσει κάποιες καλές κριτικές (σύμφωνα τουλάχιστον με το site) είναι σίγουρα ένα θαυμαστό βήμα.
Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ τη δημοσίευση μου και αυτή να φαίνεται ολοκληρωμένη, θα έλειπε όμως ο πραγματικός λόγος για τον οποίο κάθισα και ασχολήθηκα με τον Θ.Τ και για τον οποίο στην τελική κάθομαι και τη γράφω. Μπαίνοντας στο site και επιλέγοντας την ελληνική γλώσσα τα πρώτα λόγια που αντικρίζεις είναι:
"Όσοι δημοσιοποιούν τα γραπτά τους, συνήθως το κάνουν από ματαιοδοξία· από τούτο το γενικό αξίωμα δεν εξαιρούμαι. Όσο ακαθόριστες κι αν είναι οι αιτίες που γράφουμε, η δημοσίευση ενός κειμένου άλλοτε κρύβει κι άλλοτε διαδηλώνει την ματαιόσπουδη φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο με λέξεις - με προθέσεις αγαθές ή ιδιοτελείς. Δεν ξέρω περισσότερη αλήθεια από την υποψία της πλάνης μου - αυτό."
Καθώς μόλις πριν από μια εβδομάδα άλλαξα το όνομα στα "σχόλια" κάτω από τις δημοσιεύσεις και το έκανα "επιβεβαιώσεις ματαιοδοξίας" είναι προφανές πως με απασχόλησε και εμένα το ζήτημα. Είναι τουλάχιστον παρήγορο να βλέπεις κάποιον ακόμα να κάνει αυτή την παραδοχή και να γνωρίζεις πως δεν παλεύεις μόνος με τις αντιφάσεις σου.
Φίλε μου Θανάση δε μπορώ να σου χαρίσω τίποτα παραπάνω από μια θέση στο blogroll μου. Μιας και αποποιήσε της πνευματικής ιδιοκτησίας φαντάζομαι δε θα σε πειράξει να χρησιμοποιήσω τα λόγια σου στο προφίλ μου για να με περιγράψω στην ενότητα "Για μένα".
