Έτσι για καληνύχτα

Κι εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι Ψυχόδραμα.
Που ξες μπορεί κι εγώ σ' αυτούς καλύτερα να αρέσω
Πάρε όμως λίγο Active Member...
Κι όχι δυο στίχους αλλά ολόκληρο κομμάτι.



Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα
όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα
μην ξεγελιέσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη
μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.
Ή ακόμα ένα φίδι με την γλώσσα ποτισμένη
με φαρμάκι που αντέχει στον καιρό δεν ξεθυμαίνει
μην το χαϊδεύεις λοιπόν κι όταν άκακο σου μοιάζει
κάνε το πρώτος να τρομάζει
Τι έχεις να χάσεις το καλό ή το κακό
έτσι κι αλλιώς θα σε δαγκώσει όταν σε βρει βολικό
θα τυλιχτεί απ' το λαιμό σου
θ' αλλάξει δέρμα να ξαλαφρώσει απ' τον καημό σου
Σ' αυτά τα μέρη από παλιά μας ζώνουν τα φίδια
δε βρήκα ούτε ένα ρε να κουβαλάει πάνω του αρχίδια
δε βρήκα ούτε ένα να τελειώνει μοναχό του
πάντα κάποιος θα υπήρχε που γελούσε στο χαμό του
Σύνδρομο της κατοχής ή μετάλλαξη εποχής
που οι ρουφιάνοι τώρα είναι άνευ ενοχής
έχουν κώδικα κοινό ίδιο λάκκο για φωλιά
κι από κει που δαγκωνόντουσαν ν' αλλάζουν φιλιά
Ζευγαρώνουν με καμάρι και φωνάζουν δυνατά
είναι κάτι που γνωρίζουν καλά τα ερπετά
δεν τα ξέρω εγώ αυτά και πάρτε το χαμπάρι
όποιος προδώσει μια φορά θα μου χρωστάει και μια χάρη

Όσα σου έταξα λοιπόν να τα θυμάσαι καλά
κι όταν θα σέρνεσαι όπως λέει κι η κατάρα χαμηλά
να 'χεις το νου σου άμα ταιριάξει το φαρμάκι θα σου βγάλω
και να το πιεις με το ζόρι θα σε βάλω
Θα θέλει το κορμί σου την ψυχή σου ν' αδειάσει
κι ένα θάνατο αργό να σου ταιριάζει
θα θέλει την ντροπή σου λάφυρο για τη ζωή σου
κι όταν θέλουν οι τύψεις θα ξεδιψάνε στην πληγή σου
Γι' αυτό σου λέω κράτα το μάτι ανοιχτό όταν κοιμάσαι
μια νύχτα σαν κι αυτή θα 'ρθω που θα φοβάσαι
να σου τυλίξω το λαιμό με λίγη λάσπη απ' το βάλτο
μας περισσεύει το κακό εκεί κάτω
Μας περισσεύουν κι οι μύθοι αλλά απ' αυτό δε σου χαρίζω
σου 'χα φτιάξει ένα ψέμα τώρα πίσω δε γυρίζω
θα μείνω εδώ κι όσο καιρό και να μου πάρει,
θα περιμένω γι' αυτό κάνε μου τη χάρη.

Γιατί όπως λέει κι ο σοφός
όταν του ήλιου βγει το φως
το φίδι άσε μονάχο να συρθεί
μη το βοηθάς να σηκωθεί.

Τι ωραία η προδοσία σου 'χει φτιάξει ευλυγισία
για να σου δίνουν οι χαμένοι σημασία
σου ζωγράφισε κι ένα χαμόγελο στο στόμα
σού 'φτιαξε μάσκα αφού κατούρησε στο χώμα
Σ' άλλαξε τη μιλιά κι έδωσε στα πουλιά
για να μιλάνε όσο πετάνε την παλιά
να λένε όποιος την είδε σε μια νύχτα παλικάρι
ότι είμαι εδώ και μου χρωστάει και μια χάρη.

Κάνε μου τη χάρη, όσα σου έταξα να τα θυμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη με το ένα μάτι ανοιχτό να κοιμάσαι.
Κάνε μου τη χάρη να μιλάς δυνατά όταν φοβάσαι.
Κάνε μου τη χάρη, για να σ' ακούω απ' όπου και να'σαι.

Πρωτοδεσμίτικο

Κάθε φυσικό φαινόμενο θεωρητικά μπορεί να αναπαρασταθεί με μια συνάρτηση. Από τις κινήσεις των μεγαλύτερων γαλαξιών μέχρι τη δομή των υποατομικών σωματιδίων, από την ροή των υγρών στις κυτταρικές μεμβράνες έως τα ρεύματα των ωκεανών, από την ακτινοβολία ενός μέλανος σώματος στην άκρη του σύμπαντος έως τον στατικό ηλεκτρισμό στις τρίχες των μαλλιών μας, τα πάντα περιγράφονται με κάποιο μαθηματικό τύπο.

Αυτό που χρειάζεται, και είναι το δύσκολο, είναι να γνωρίζουμε όλους τους παράγοντες που επηρεάζουν, τους οποίους ονομάζουμε μεταβλητές, και το πως αυτοί επηρεάζουν. Το τελευταίο στην πιο απλή μορφή του μπορεί να εξαρτάται από έναν απλό συντελεστή ή να έχει κάποια πιο πολύπλοκη μορφή όπως εκθετική, λογαριθμική, μιγαδική κλπ. Τέλος πρέπει να ξέρουμε πως οι διάφορες μεταβλητές αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Οι πιο απλές συναρτήσεις της μορφής F(x)=ax σπάνια μπορούν να εξηγήσουν κάτι σημαντικό. Ακόμα και τα πιο απλά φαινόμενα είναι αποτέλεσμα πολυπαραγοντικών συναρτήσεων των οποίων πολλές φορές αγνοούμε όλες τις μεταβλητές, ή και όταν τις ξέρουμε στην πράξη παρατηρούμε αποκλείσεις. Επίσης μια εξίσωση που φαίνεται να εξηγεί ικανοποιητικά το ίδιο φαινόμενο σε μια κλίμακα αποδεικνύεται πολλές φορές ανεπαρκής όταν αυτή μεγαλώσει οπότε δευτερογενείς παράγοντες γίνονται ιδιαίτερα σημαντικοί με αποτέλεσμα να την αλλάξουν ριζικά.

Σε αυτούς τους άψυχους μαθηματικούς τύπους που στους περισσότερους προκαλούν από χασμουρητά έως πονοκέφαλο κρύβεται μια τεράστια μαγεία η οποία είναι διττή. Από τη μια η φύση και η πολυπλοκότητά της και από την άλλη ο ανθρώπινος νους και πως αυτός εξετάζει τον κόσμο γύρω του εξελίσσοντας τη γνώση. Πως ο στοχασμός δεκαετιών ενός ανθρώπου μπορεί στο τέλος να αποτυπωθεί σε μια και μόνο γραμμή. Πάντα τρελαινόμουν με αυτές τις σκέψεις και θαύμαζα απεριόριστα αυτούς τους τρελούς επιστήμονες που αφιέρωναν τη ζωή τους για να προσεγγίσουν λίγο παραπάνω ένα κλάσμα αλήθειας.

Πολλές φορές σκέφτομαι πως και η ίδια η ύπαρξή μας είναι μια συνάρτηση. Αν και δε μπορεί να πάρει αριθμητικές τιμές, καθώς ορίζεται από ποιοτικά και όχι ποσοτικά χαρακτηριστικά, το αποτέλεσμα του ποιοι είμαστε  είναι αντίστοιχο του αποτελέσματος μιας εξίσωσης η οποία για τον καθένα είναι διαφορετική. Υπάρχουν κάποια αντικειμενικά χαρακτηριστικά τα οποία έχουμε ως αφετηρία, κάποια τυχαία συμβάντα, τα βιβλία που έχουμε διαβάσει και διάφορα άλλα πολιτισμικά στοιχεία τα οποία αποτελούν σχετικά απλούς παράγοντες καθώς και πολύ πιο πολύπλοκες μεταβλητές με κυριότερες τις ανθρώπινες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε πως κάθε ανθρώπινη σχέση που έχουμε είναι και μια μεταβλητή. Άλλη σημαντικότερη και άλλη λιγότερο. Άλλη πιο απλή και άλλη πιο πολύπλοκη. Φιλική, εχθρική ή αδιάφορη, άμεση ή διαμεσολαβημένη κάθε σχέση συντελεί στο να είμαστε αυτό που είμαστε με έναν μοναδικό τρόπο.

Το κομμάτι των συναρτήσεων που εσκεμμένα έχω παραλήψει μέχρι τώρα και το άφησα για τελευταίο είναι οι σταθερές. Αυτές ίσως είναι το επιστέγασμα τις μαγείας ολόκληρων των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας. Σε ορισμένες από αυτές έχουν προσδοθεί μέχρι και μεταφυσικές διαστάσεις. Έχουν την ιδιότητα να απλοποιούν μια εξίσωση όντας οι ίδιες απίστευτα πολύπλοκες. Σε βοηθούν να εξηγήσεις πράγματα ενώ τις ίδιες δε μπορείς απαραίτητα να τις εξηγήσεις.

Πάντα υπάρχουν και αυτές οι οποίες ορίστηκαν κατά κοινή σύμβαση ή χάριν απλοποίησης, δεν αναφέρομαι σε αυτές. Αναφέρομαι στο π του οποίου τα αμέτρητα δεκαδικά συνεχίζουν απεριοδικά μέχρι το άπειρο, την κοσμολογική σταθερά Λ που ποτέ δε μπόρεσε να ορίσει ο Αϊνστάιν, τον αριθμό e που ανακαλύφθηκε για να λύσει ένα πρόβλημα ανατοκισμού και έφτασε να λύνει τα μυστήρια του σύμπαντος και τόσες άλλες.

Αντίστοιχες σταθερές υπάρχουν και στην προσωπική μας ζωή. Στη συνάρτηση της δικιάς μου ύπαρξης οι σταθερές Μ και Ο μπορούν πια να αναφέρονται και ως Κ, όπου Κ=Μ+Ο, από τη στιγμή δε που συμβαίνει το τελευταίο η συνάρτηση λαμβάνει τη μέγιστη δυνατή τιμή.

6 χρόνια 3 μήνες 11 μέρες και 8 ώρες

Κάθε επέτειος είναι μια καλή αφορμή για γλέντι αλλά και για συζήτηση, πολιτική ζύμωση και επικοινωνία.

Τα λέμε λοιπόν στο 3ήμερο εκδηλώσεων για τα 6,25 χρόνια της κατάληψης Terra Incognita.

Ερωτικό ή εδω ο κόσμος χάνεται

Κύκλοι ατελείωτοι. Πότε πάνω, πότε κάτω... μια ζωή.
Και όποτε νομίζεις πως πιάνεις πάτο έρχεται ένα τραγούδι.
Πάντα από το παρελθόν. Πάντα σχεδόν ξεχασμένο.
Να σου θυμίσει ποιος είσαι.
Να σου θυμίσει πως το υλικό που είσαι φτιαγμένος είναι το ίδιο όπως στα 16 σου
και πως όλα τα άλλα είναι η λίγδα που έχει αφήσει επάνω σου ο χρόνος.



Ευχαριστώ τον ΟΤΕ και την WIND που τις 2 τελευταίες βδομάδες δεν είχα ίντερνετ, πραγματικά.

Σχετικά με τα γεγονότα της 5ης Μάη

5 Μάη. Χιλιάδες ανθρώπων κατακλύζουν τους δρόμους, ζούμε μια συγκλονιστική ιστορική εμπειρία. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται η είδηση που μας κόβει τα πόδια. Τρεις νεκροί εργαζόμενοι. Ο ενθουσιασμός αίφνης μετατρέπεται σε οδύνη και οργή. Δύσκολα μπορούμε να συγκροτήσουμε πολιτικό λόγο απέναντι στα γεγονότα, ωστόσο πιστεύουμε πως αξίζει να προσπαθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο τραγικός θάνατος από ασφυξία τριών ανθρώπων, είναι μια ακόμη πληροφορία που το καθεστώς και οι μηχανισμοί προπαγάνδας του προσπαθούν να διαχειριστούν προσδοκώντας φυσικά τα μέγιστα οφέλη. Στο υπόλοιπο της ανακοίνωσης, δεν θα μας διακατέχει κάποια τάση απάντησης ή απολογίας στις συκοφαντίες όπως ίσως φανεί. Για εμάς είναι ολοφάνερο πως γίνεται προσπάθεια επίθεσης σε ολόκληρο τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό ριζοσπαστικό χώρο και στις ιδέες και τις αξίες για τις οποίες παλεύει ως τέτοιος, προσάπτοντάς του τον θάνατο των τριών αυτών ανθρώπων.

Αν ένα πράγμα είναι γνωστό είναι το γεγονός πως το κράτος και οι μηχανισμοί του, μπορούν να διαχειριστούν όσους θανάτους κι αν αφήσουν στο διάβα τους. Από τα κάτεργα εργασίας με τα εκατοντάδες «ατυχήματα» το χρόνο, ως τα σύνορα και τις ωμές δολοφονίες μεταναστών. Από τους εκπολιτιστικούς πολέμους στο Αφγανιστάν, ως τα μπουρδέλα - φυλακές της επαρχίας και τις υπερκερδοφόρες επιχειρήσεις εμπορίας λευκής σαρκός. Και η λίστα δεν έχει τέλος. Έχει μόνο συνέχεια.

Και μιλάμε μόνο για άμεσους (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο) θανάτους που το σύστημα διαχειρίζεται άνετα. Γιατί το σύστημα της ωμής εκμετάλλευσης ανθρώπων παράγει βία καθημερινά. Βία που διοχετεύεται ως άμεση ή έμμεση τρομοκράτηση των κοινωνιών, που κατακερματισμένες καθώς είναι, και χωρίς ουσιαστική γνώση και πραγματική ενημέρωση, δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις σε θέση να αντιληφθούν, πόσο μάλλον να απαντήσουν. Δεν είναι τυχαίο πως πλέον οι πιο διάσημες απειλές πάνω απ’ τα κεφάλια μας είναι:

«Απεργία ίσον Ανεργία»
«Διεκδίκηση αξιοπρέπειας ίσον Πείνα»
«Αντίσταση ίσον Φυλάκιση και βασανισμοί»

Ένας μη μετρήσιμος καθημερινός θάνατος είναι αυτός της εξαθλίωσης που παράγεται από το τρομοκράτος της αγοράς και των αφεντικών, που τα σημάδια του σιγά σιγά μόνο βλέπουμε, από τις αυτοκτονίες ανθρώπων λόγω χρεών, μέχρι την ανεξέλεγκτη έως και τυφλή πλέον μητροπολιτική βία που αναπαράγεται από τους καταπιεσμένους προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα που διαβλέπει και προσπαθεί να προσαρμόσει το σύστημα στα μέτρα του. Δεν προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε την διάχυτη βία από πλευράς των καταπιεσμένων, προσπαθούμε μόνο να αιτιολογήσουμε τη βία αυτή. Το καθεστώς προσδοκά στον αποπροσανατολισμό και κατ’ επέκταση στην ευκολότερη διαχείριση των αποτελεσμάτων της κρίσης σε όλα τα επίπεδα που συνεχώς το ίδιο παράγει, ως βασικό μηχανισμό αφαίμαξης και καθυπόταξης.

Το σύστημα για να αποφύγει την κατάρρευσή του, επιδιώκει και αποβλέπει στην προς όφελός του διαχείριση του θανάτου των κοινωνικών σχέσεων, κομβική και κορυφαία προϋπόθεση ύπαρξής του.

Ζούμε την προσπάθεια διαχείρισης ενός ακόμη θανάτου.
Το πώς γίνεται αυτή η διαχείριση στην συγκεκριμένη συγκυρία είναι κάτι που πλέον το βιώνουμε στο πετσί μας.
-Με την ωμή τρομοκράτηση και παράλληλο βομβαρδισμό παραπληροφόρησης.
-Με την παραποίηση και αποσιώπηση της κρατικής επίθεσης προς την κοινωνία.
-Με την προσπάθεια κατακερματισμού της κοινωνίας και των αγωνιζόμενων κομματιών της, κάτω από την ενορχηστρωμένη στοχοποίηση και κατασυκοφάντηση των πιο επιθετικών πολιτικών συνιστωσών της.

Οι φαινομενικά «φανατικοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας» προσπαθούν με κάθε τρόπο και στην συγκεκριμένη συγκυρία πατώντας σε πτώματα, να ανακόψουν μια ξεκάθαρη τάση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας προς ριζοσπαστικές πρακτικές αγώνα και δεν εννοούμε μόνο την «φωτιά» (βλ. πρόσφατη κατάληψη της Ε.Ρ.Τ. από εκπαιδευτικούς, και την βίαιη καταστολή της).

Προσπαθώντας να στρέψουν τα βλέμματα των «ειρηνικών διαδηλωτών» προς έναν «εσωτερικό εχθρό» των ίδιων των διαδηλώσεων αυτή τη φορά, καταφέρνουν ένα πράγμα. Φανερώνουν το πόσο πολύ το σύστημα και οι υποστηριχτές του τρέμουν στην ιδέα της αμφισβήτησης τους. Αμφισβήτηση που παίρνει σάρκα και οστά ως μαζική σύγκρουση με όρους ανατροπής.

Πλέον η επιλογή της αντιβίας, (και πάλι δεν εννοούμε μόνο την «φωτιά») έχει διαχυθεί.

Και οι κρατούντες το γνωρίζουν καλά. Φτιάχνουν έτσι, για μια ακόμη φορά, ένα κλίμα που έχει πλέον, (πέρα από το να παραδειγματίσει όσους και όσες σκέφτονται να διεκδικήσουν με συγκρουσιακούς όρους), πέρα ως πέρα ολοφάνερους στόχους. Να φοβίσει, να τρομοκρατήσει και να απονοηματοδοτήσει κάτι που όπως όλα δείχνουν, φοβούνται και τρέμουν οι ίδιοι που φτιάχνουν το κλίμα αυτό.

Οι «φανατικοί υπερασπιστές της ανθρώπινης ζωής και της δημοκρατίας», οι «πολιτισμένοι» ανθρωποφάγοι των δελτίων «ειδήσεων» και των «ενημερωτικών» εκπομπών δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Τα φερέφωνα του καθεστώτος θα είναι οι τελευταίοι που θα ζητήσουν συγγνώμη για τα εγκλήματα τους. Το γεγονός ότι η μια γυναίκα ήταν έγκυος γι’ αυτούς ήταν μόνο ευκαιρία για περισσότερο αίμα.

Το ότι δεν δίνουν δεκάρα για την ανθρώπινη ζωή ήταν είναι και θα είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλων των πρόθυμων υποστηριχτών αυτού του άθλιου συστήματος.

Δεν εκπλησσόμαστε. Aυτά τα λέμε από πάντα.
Όμως

Αδυνατούμε να ξέρουμε το ποιοι, γιατί δεν ήμασταν εκεί. Μπορούμε .όμως να ερμηνεύσουμε εν μέρη το πως και το γιατί. Στο δρόμο κατεβαίνουν κομμάτια ετερόκλητα που όχι μόνο κρύβουν πολλές εσωτερικές αντιθέσεις αλλά και αγεφύρωτα χάσματα. Αυτό που ξέρουμε είναι πως η επιλογή της βίας όχι ως μέσο, αλλά ως συνθήκη ύπαρξης, αυτοεκπλήρωσης, επιβεβαίωσης μέσα από την εικόνα της, δεν έχει τίποτα να προσφέρει σε αυτό που λέμε ανταγωνισμό με πολιτικούς όρους. Αντίθετα είναι μέχρι και εχθρική. Όταν λειτουργεί κάποιος με θεαματικούς όρους, καθιστά την δράση αυτοσκοπό. Η αντιβία είναι πολιτικό εργαλείο ανάμεσα σε πολλά αλλά, και όχι εργαλείο επιβίωσης στο δρόμο ή συνήθεια. Έτσι το τρίπτυχο μέσο - φορέας μέσου - συγκυρία, δεν διαχωρίζεται. Ελέγχεται συνεχώς από τα υποκείμενα, και οι επιλογές τους που μεταφράζονται σε πολιτική ευθύνη, του δίνουν ουσία, όνομα και χώρο. Είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να προωθήσουμε την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και μέσα σε αυτό το πλαίσιο οφείλουμε να κινηθούμε, στο βαθμό που μπορούμε να αποτρέψουμε και να απομονώσουμε αυτές τις λογικές που γκρεμίζουν εν μια νυκτί ότι χρόνια τώρα οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι κτίζουν.

Σύμφωνα με την προηγούμενη ανάλυσή μας, ως αναρχικές /οι, δεν μπορούμε να έχουμε σχέση με την παράνοια που προωθεί η εξουσία. Δεν βλέπουμε βιτρίνες, βλέπουμε τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Παλεύουμε έτσι ώστε οι βιτρίνες να σπαστούν επιτέλους από τους μέσα. Και αυτό δεν γίνεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη ή μπορεί να γίνει μέσα σε μια στιγμή. Το βλέμμα των αγωνιζόμενων ανθρώπων δεν μπορεί να σταματά μπροστά στην ασπίδα ή στη βιτρίνα.

Ως αναρχικοί/ες, παλεύουμε για την απελευθέρωση του ανθρώπου απ’ ότι τον καταπιέζει. Για την αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια.. Για την ανθρώπινη ζωή. Κανένας άθλιος δεν θα καταφέρει να αλλάξει τη πορεία του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού κινήματος, πόσο μάλλον την ιστορία του.

Δολοφόνοι είναι οι εξουσιαστές
και το ξέρουν, και το ξέρει ο καθένας και η καθεμία

κατάληψη terra incognita Μάης 2010

terraincognita.squat.gr/

Τυφλή φυγή

Το να έχω το δικό μου blog είναι κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί πριν τα ξημερώματα της 7ης του πολύ περίεργου Αυγούστου που μας πέρασε. Λίγο ο καύσωνας, λίγο τα ξύδια, λίγο οι βάρδιες περιφρούρησης των καταλήψεων, λίγο η βραδυνή μοναξιά (μιας και η συντρόφισσα που με ανέχεται τα τελευταία 10 χρόνια έλειπε) και το κουμπί δημοσίευση πατήθηκε χωρίς καν να το καταλάβω. Το πόσο το πίστευα κι εγώ εκείνη τη στιγμή φαίνεται και από το μάλλον αστείο τίτλο του blog.

Εκείνη τη βραδιά λοιπόν αφού συμπλήρωσα τη φόρμα για τη δημιουργία του ιστολογίου ήρθε και η στιγμή να συμπληρώσω το όνομα χρήστη. Το όνομα που είχα σκοπό να χρησιμοποιήσω ήταν τελικά κατειλημένο από κάποιον άλλο, οπότε βρέθηκα μέσα σε λίγα λεπτά να αποφασίσω τι όνομα να βάλω.

Την ίδια μέρα μόλις μερικές ώρες πριν συζητούσα για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες το "Καράτε-Τυφλή Φυγή" ή "Karate-Blind Escape" όπως είναι γνωστότερο. Μου ήρθε λοιπόν αυθόρμητα να βάλω ως όνομα στο blog το όνομα του αγαπημένου μου χαρακτήρα της ταινίας, του Eric Virgo. Ήθελα να δανειστώ λίγη από τη σοφία του και να τη μοιράσω απλόχερα στον κόσμο.

Για όσους δε γνωρίζουν, το συγκεκριμένο αριστούργημα είναι μια κάτι παραπάνω από ανεξάρτητη παραγωγή. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει, εκτός από το δουλεμένο σενάριο, την πλοκή, τη δράση και το καταπληκτικό χιούμορ, είναι τα τεχνικά χαρακτηριστικά της και κατ' επέκταση η δουλειά και το μεράκι που αυτά συνεπάγονται. Ας παραθέσω όμως τα λόγια των δημιουργών:

"Η ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΡΑΤΕ: ΤΥΦΛΗ ΦΥΓΗ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ CANON A200. ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΨΗΦΙΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΜΕ. ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΑ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ! ΑΥΤΗ Η CANON ΜΠΟΡΕΙ (ΜΠΟΡΟΥΣΕ...ΤΩΡΑ ΕΧΕΙ ΧΑΛΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΕΠΕΣΕ ΚΑΤΩ) ΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ VIDEO ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ 12-15 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ ΣΕ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ 320x240. ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΦΩΝΑ ΚΑΙ ΚΟΛΠΑ. ΟΤΑΝ Η ΚΑΡΤΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΕΜΙΖΕ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΣΤΟ "ΣΤΟΥΝΤΙΟ" ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΡΤΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΛΙΠΑΚΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ.
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΜΟΝΤΑΖ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΤΟΥΜΠΛΑΡΑΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ. ΜΕΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΦΕ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ. ΔΗΛΑΔΗ ΖΩΓΡΑΦΙΖΑΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΚΑΡΕ.
Η CAVE STUDIOZ ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΟΛΟ ΤΟ SOUNDTRACK ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (ΤΑ ΚΑΛΑ!) ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΡΜΟΝΙΟ YAMAHA PSR-60 ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΙΘΑΡΕΣ..." 

Η ταινία διανέμονταν ελεύθερα στο διαδίκτυο από το cavestudioz.com το οποίο όμως δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Μπορείτε όμως να τη δείτε στο youtube στο κανάλι του δημιουργού της 

Όταν έβαλα το όνομα αυτό αγνοούσα πως ο Eric Virgo δεν ήταν απλά ένας ήρωας της ταινίας αλλά η ίδια η ταινία, αφού ήταν σκηνοθέτης και σεναριογράφος, μα πάνω από όλα πως το συγκεκριμένο όνομα το χρησιμοποιούσε ως ψευδώνυμο και εκτός της ταινίας.

Ως εκ τούτου αλλάζω το όνομα που χρησιμοποιώ. Από εδώ και πέρα αναζητήστε με ως αταξιθέτη.

Υ.Γ: Ξεκαβαλικεύοντας την τίγρη μπορεί να χάνω πια τις ρίγες της αλλά ελπίζω να την άφησα καθαρή.

Όνειρο

Σπάνια συγκρατώ τα όνειρά μου και σχεδόν ποτέ δεν τους δίνω βάση (αυτό το τελευταίο το λένε διαλεκτικό υλισμό). Χθες το βράδυ είδα όμως ένα όνειρο που μου έμεινε.

Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε αλλά κάπως βρέθηκα μέσα σε έναν χαμό. Μέσα στην αναμπουμπούλα πλάκωνα λέει στα μπουνίδια τον αρχηγό του ΠΡΟΠΟτζίδικου, κάποιον χρυσοχόο. Αν και του είχα ρίξει μπόλικες αυτός δε χαμπάριαζε. Το βλέμμα του γυάλιζε, οι φλέβες στο λαιμό του είχαν πεταχτεί, ήταν κατακόκκινος και ιδρωμένος. Όσο τις έτρωγε τόσο μου ξαναορμούσε ενώ καθόλη τη διάρκεια μου φώναζε υστερικά και φτύνοντας διάφορα του στυλ "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε κωλόπαιδο, θα σε γαμήσω" και άλλα τέτοια.

Μετά από αυτό και χωρίς να καταλάβω πως έγινε βρέθηκα δεμένος χειροπόδαρα με βαριές αλυσίδες. Ένας δεσμοφύλακας με κρατούσε και με οδηγούσε κάπου. Για να φτάσουμε έπρεπε να περάσουμε κολυμπώντας ένα μεγάλο κανάλι ή ποταμό, δεν κατάλαβα ακριβώς. Στην αρχή σκέφτηκα πως το βάρος των αλυσίδων θα με τραβήξει κάτω και θα πνιγώ, ο τύπος όμως μου είπε να μην ανησυχώ. Με το που μπήκα μέσα στο νερό γαλήνεψα και όντως κολυμπούσα πολύ άνετα και ευχάριστα. Η διαδρομή ήταν μεγάλη αλλά έγινε πολύ ξεκούραστα.

Φτάνοντας στην άλλη άκρη βγήκα από το νερό αλλά δεν αισθάνθηκα να κρυώνω, ούτε καν να είμαι βρεγμένος. Υπήρχε μισοσκόταδο και το τοπίο ήταν σχετικά ομιχλώδες, όπως φαντάζομαι πως θα είναι το Λονδίνο δίπλα στον Τάμεση το βράδυ. Λίγο μακρύτερα στεκόταν κάποιος και κινήθηκα προς το μέρος του. Αν και δε διέκρινα το πρόσωπό του, μου δημιούργησε ένα αίσθημα μεγάλης οικειότητας...

Κάπου εκεί ξύπνησα απότομα από την κοπέλα μου που ήταν άρρωστη και έκανε εμετό. Σηκώθηκα να τη βοηθήσω, αλλά το όνειρο στριφογυρνούσε στο κεφάλι μου. Αφού τελείωσε την χάιδεψα τρυφερά, την αγκάλιασα και ξαναπέσαμε στο κρεβάτι. Προσπάθησα απεγνωσμένα να συνεχίσω το όνειρο αλλά μάταια...

Ούτε εκεί είχα την τύχη να σε γνωρίσω...

Επετειακό

Κάθε φορά που η Γη ολοκληρώνει μια περιφορά γύρο από τον Ήλιο υπάρχει το περίεργο συνήθειο του να τα βάζεις κάτω, να τα ζυγίζεις, να ψάχνεις τα σημαντικά. Κι όσο περισσότερες οι περιφορές, τόσο πιο πολλά τα βρίσκεις. Και τα ξαναζυγίζεις, τα πιότερο σημαντικά βρεις. Και όλο περισσότερο τα μπουρδουκλώνεις στο κεφάλι σου.
Πιο να είναι άραγε το πιο σωστό το ζύγι;

Το τι πράξαμε; Ναι, πολλά και σημαντικά ήταν και είναι.
Οι ευθύνες; Μπόλικες από δαύτες, κανείς να σου χρεώσει τίποτα δεν έχει.
Οι δεσμεύσεις; Η ίδια η ύπαρξη του εγχειρήματος είναι μια τέτοια.
Τα συναισθήματα; Με ένα περίεργο τρόπο ήταν πάντα η κινητήριος δύναμη, από την αρχή μέχρι και τώρα.
Οι σύντροφοι που πέρασαν κι οι σύντροφοι που μείναν;
Οι στιγμές που μοιραστήκαμε;
Πιο είναι τελικά το μέτρο;

Ίσως να είναι πως τίποτα δε σβήνει. Πως τα πάντα γράφουν και σε βαραίνουν. Δε μπορείς πια να πεις πως άλλος είσαι. Τα ίχνη τα έχεις αφήσει πίσω σου και έχεις χαράξει την πορεία σου. Χαμαιλέοντας ούτε μπορείς, ούτε σε παίρνει πια να γίνεις. Ούτε κι ανεμοδούρα. Κι όποιος σε ψάξει ξέρει που θα σε βρει και ξέρει τι να υπολογίζει.
Ναι, αυτό τείνω να πω πως είναι.

Αν και μια φωνή μέσα μου λέει (ή πες πως έτσι θέλω να πιστεύω)
πως τα ακόμα πιο σημαντικά είναι εκείνα που δε ζήσαμε ακόμη. (ουαου πρωτότυπο)

6 περιφορές γύρω απ' τον Ήλιο και ακόμα παραμένεις
Γη Ανεξερεύνητη.

Για τα μέσα και κυρίως τα έξω κάποιου "χώρου"

Για τα γεγονότα τις 9ης του Φλεβάρη στην Φ*Υ καθώς και ότι ακολούθησε, ο οποιοσδήποτε έχει τη στοιχειώδη υπευθυνότητα και κινηματική κουλτούρα καταλαβαίνει πως οι τοποθετήσεις μπορούν να γίνονται μόνο σε συνελεύσεις και διαδικασίες και σε καμία περίπτωση ανοιχτά μέσω διαδικτύου. Οτιδήποτε ανακοινώσιμο μπορεί να προέρχεται μόνο από αυτές.

Επειδή όμως το Indymedia ως μέσο είναι ανοιχτό και λειτουργεί δημόσια, μια κριτική ανοιχτή μέσω αυτού του blog δεν την θεωρώ απλά προϊόν της ακατανίκητης δύναμης που λέγεται οργή, αλλά και στοιχείο υπευθυνότητας οποιουδήποτε διαχειρίζεται ένα μέσο (έστω ψωροblog) και έχει θέσει τον εαυτό του στην πλευρά της αντικυριαρχίας (πως αλλιώς να το εκφράσω έτσι που τα μπλέξαμε).

Φαντάζομαι πως όχι μόνο εγώ αλλά το παγκόσμιο ανταγωνιστικό προς την κυριαρχία κίνημα θα πρέπει να ευχαριστήσει τη συλλογικότητα που διαχειρίζεται το athens.indymedia.org για τα νέα ήθη τα οποία εισήγαγε. Διευκρινιστικά πάντως το να γνωρίζει κάποιος το ποιοι επιτέθηκαν σε μια κατάληψη, να δημοσιεύει ένα κείμενο "ανάληψης ευθύνης" και να κρατά μυστικό το ποιοι αυτοί είναι, δε λέγεται ουδετερότητα αλλά σαφής θέση. Σε περίπτωση δε που χωρίς να γνωρίζει ποιοι το έκαναν δημοσιεύει το κείμενό τους, είναι διπλά έκθετος αφού θρέφει φαντάσματα και τους ανοίγει διάπλατα την πόρτα να θεωρήσουν τον εαυτό τους κινηματικά αποδεκτό μέσω του βήματος που τους διαθέτει. Ακόμα χειρότερα όταν αυτός ο "κάποιος" δεν είναι απλά άτομο αλλά συλλογικότητα.

Στις "μεταξύ μας" σχέσεις, ακόμα και μια απλή τοποθέτηση σε συνέλευση φέρει προσωπική ευθύνη (γιαυτό άλλωστε λέγεται συνέλευση και όχι καφενείο), αυτό λέγεται κινηματική λειτουργία και ηθική. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια επιθετική ενέργεια προς μια κατάληψη με πλούσια παρουσία και δράση στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπως η Φ*Υ. Όποιος κάνει την τελευταία λοιπόν θα έπρεπε ή να αναλαμβάνει την προσωπική ευθύνη της πράξης ή να απαξιώνεται ως ξένο σώμα. Τουλάχιστον αυτό ήταν το αυτονόητο μέχρι προχθές. Κι αν τα αυτονόητα πεθαίνουν ένα ένα εδώ και κάποια χρόνια, όταν φτάνουμε στο σημείο συλλογικότητα που διαχειρίζεται διαδικτυακό τόπο με τόση επισκεψιμότητα και ιστορία να τα τσαλαπατάει, τα πράγματα τείνουν να γίνουν ιδιαιτέρως επικίνδυνα.

Ελπίζω πως η σ.ο του Indymedia θα κάνει την αυτοκριτική της και θα την ανακοινώσει, όπως αντιστοιχεί στη σοβαρότητα του εγχειρήματος που διαχειρίζεται.

Μετά από αυτό το δυσάρεστο διάλειμμα, το blog επιστρέψει στην κανονική του ροή. Μια τέτοια ανάρτηση είναι αταίριαστη προς το χαρακτήρα του και καλώς εχόντων των πραγμάτων δε θα υπάρξει η αναγκαιότητα να επαναληφθεί.

Α ρε Νικόλα

Αλβανός μετανάστης ήσουνα, τίποτα παραπάνω.
Όχι πολύ μεγάλος, μόλις 25, αλλά δεν ήσουν δα και κάνας 15χρονος.
Στο πρόσωπό σου κανένας νοικοκυραίος δε θα μπορούσε να αναγνωρίσει το γιο του.
Τη φωτογραφία σου δεν την είδαμε ξανά και ξανά στις ειδήσεις,
πιθανόν δε θα είχες και τόσο γλυκό προσωπάκι.
"Κομμένος" απ' την πολύ δουλειά θα ήσουνα φαντάζομαι,
σκληραγωγημένος και ίσως κάπως άγριος για τα λεπτά μας γούστα.

Είχες λέει και παιδιά, αλλά και αυτά δεν είναι σαν τα δικά μας,
ακόμα κι άμα μοιάζουν, το αίμα τους είναι άλλο.
Όπως και το δικό σου αίμα, που χύθηκε ασήμαντο μπροστά στην αστυνομική επιτυχία.
Πάρε λοιπόν τη θέση σου ανάμεσα στους αριθμούς,
κι ας μας ανατρίχιασε λίγο το πως σε φάγανε τόσο κοντά μας.

Ξέρεις κανονικά η θέση σου ήταν νεκρός κάπου κοντά στα σύνορα,
μακριά από τη βιτρίνα κι από τις ενοχές μας.
Ή έστω σε κάποιο εργοτάξιο, έτσι θεμελιώνουμε εδώ τα εθνικά επιτεύγματά μας,
με το αίμα το διαφορετικό απ' το δικό μας.
Γιαυτό και δε δίνουμε και ιθαγένεια, για να μη χαλάσουμε αυτές μας τις παραδόσεις,
ξέρεις είμαστε πολύ αρχαίος λαός και τα έθιμά μας τα τηρούμε.

Α ρε Νικόλα

Αλβανός... Σε περάσαν για ληστή...
Καταλαβαίνεις, κι αυτοί τι δουλειά τους κάνανε.
Έτρεχες λέει να καλυφθείς, και σε φάγανε πισώπλατα.
Οι λέξεις "λεβεντιά" και "παλικάρι" δεν υπάρχουν σε άλλη γλώσσα, παρά μόνο στην "ελληνική"
το γιατί το ξέρεις πια καλύτερα από όλους.
Το είπε και ο Ανθιμος ο τηλεμητροπολίτης
"σας αγαπάμε αλλά όχι και να σκοτωθούμε", μόνο να σκοτώσουμε ίσως.
Παιδιά μας είναι και οι αστυνομικοί, τι να τους κάνουμε να τους κρεμάσουμε;;;
Δεν το κάναμε για άλλους κι άλλους δεν πιστεύω να νομίζεις πως θα το κάναμε για έναν αλλοδαπό
Έπεσες και πάνω στην κρίση, γάμησε τα...
Έρχονται θυσίες, δε μπορούμε να ασχολούμαστε για πολύ ακόμα μαζί σου.
Να μας συμπαθάς Νικόλα δε λέω το πρόβλημά σου είναι σημαντικό,
9 σφαίρες είναι αυτές,
είδες όμως πως συμπονέσαμε  τη χήρα και τα ορφανά σου, δε μπορείς να πεις.

Nikolla Todi πάρε πια τη θέση σου δίπλα στον Tony Onuoha, τον Marko Bulatovic, το Νίκο Λεωνίδη και τόσους άλλους,  στη λήθη και τη συνήθεια.

Μέχρι να γίνουμε τόσο γουρούνια που να πάψουμε πια ακόμα και να ανατριχιάζουμε.
Μέχρι να γίνουμε τόσο αδιάφοροι που να σταματήσουμε έστω να καταμετράμε.
Μέχρι να γίνουμε τόσο νεκροί που μικρή σημασία θα έχει πια αν τρακάρουμε την ιπτάμενη σφαίρα κάποιου σερίφη.

Sabotage στον κοινωνικό έλεγχο

Πριν κάποιο καιρό μου είχαν πει μια ιστορία σε σχέση με ένα πείραμα το οποίο πραγματοποιήθηκε. Το που και το πότε δεν το γνωρίζω, ούτε έχω κάποια παραπομπή σε πηγές ώστε να το επιβεβαιώσω, πιθανόν να είναι ένας ακόμη αστικός μύθος. Εμένα πάντως μου άρεσε και γιαυτό σας τη μεταφέρω. Σε περίπτωση που η ιστορία αυτή αρέσει και σε εσάς θέλω τα εύσημα σας, ειδάλλως τα παράπονά σας στον κύριο που μου την είχε διηγηθεί.

Κάποτε λοιπόν διεξάχθηκε ένα πείραμα το οποίο είχε ως εξής. Κλείσανε σε ένα κλουβί 15 μαϊμούδες. Στην οροφή του κλουβιού υπήρχε δεμένη μια μπανάνα και από κάτω της μια σκάλα. Το κλουβί τελούσε φυσικά υπό συνεχή επιτήρηση. Όταν η πρώτη μαϊμού ανέβηκε στη σκάλα προκειμένου να πάρει τη μπανάνα παγωμένο νερό άρχησε να καταβρέχει από την οροφή όλες τις μαϊμούδες ενώ δυνατοί τρομαχτικοί ήχοι άρχισαν να ακούγονται από μεγάφωνα. Το ίδιο συνέβη και τη δεύτερη φορά που κάποια άλλη μαϊμού πήγε να κάνει το ίδιο. Αυτό συνέβαινε συνέχεια μέχρι που καμιά μαϊμού δεν ανέβαινε πια τη σκάλα. Η τελευταία που το επιχείρησε πριν καν προλάβει να ανέβει δέχτηκε επίθεση από της υπόλοιπες οι οποίες άρχησαν να την ξυλοκοπούν.

Στο δεύτερο μέρος του πειράματος βγάλανε μια μαϊμού και τοποθέτησαν μια καινούργια. Η τελευταία μη γνωρίζοντας τι συμβαίνει πήγε να ανέβει να φάει τη μπανάνα, πριν όμως προλάβει δέχτηκε και αυτή την επίθεση των υπολοίπων. Έτσι συνέχισαν αλλάζοντας μια μαϊμού κάθε βδομάδα. Κάθε φορά η καινούρια μαϊμού πήγαινε να ανέβει στη σκάλα και έτρωγε ξύλο από τις υπόλοιπες. Μέχρι που κάποια στιγμή στο κλουβί είχαν πια αλλάξει όλες οι μαϊμούδες και δεν υπήρχε πια καμία από την αρχική σύνθεση που είχε φάει το σοκ με το παγωμένο νερό και τους τρομακτικούς ήχους. Παρόλα αυτά όταν μπήκε καινούρια μαϊμού συνέχισαν να τη δέρνουν και ας μην ήξεραν πια το γιατί.

Τώρα γιατί αυτή η ιστορία μου ήρθε στο μυαλό ενόψει της πορείας ενάντια στον κοινωνικό έλεγχο που θα πραγματοποιηθεί αυτή την Παρασκευή 5/2 στις 6:00 δεν ξέρω, αλλά άμα και εσείς βρίσκετε κάποια σύνδεση νομίζω πως καλό θα είναι να συναντηθούμε στο δρόμο.

Ε ρε γλέντια!!!

Η Πέμπτη μαζί με την Κυριακή αποτελούν τις μέρες "Αγγελιοφόρου", αυτής της άθλιας ρουφιανοφυλλάδας για την οποία πετάω 3.30 € την εβδομάδα μόνο και μόνο για τις μικρές αγγελίες εύρεσης εργασίας που δημοσιεύει τις συγκεκριμένες ημέρες. Η υπόλοιπη εφημερίδα βρίσκει τη θέση της στον κάδο ανακύκλωσης σχεδόν αχρησιμοποίητη. Προσπαθώ να ανακυκλώνω τα απορρίμματα μου, τουλάχιστον για όσα υπάρχουν αντίστοιχοι κάδοι. Χαρτί, πλαστικό, αλουμίνιο, γυαλί... τα πάντα. Το μόνο που έχω σταματήσει εδώ και κάποιο καιρό να ανακυκλώνω είναι οι ελπίδες μου, αυτές έχουν βρει πια μόνες τους το δρόμο, απευθείας στον κάδο των σκουπιδιών.

Η διαδικασία ανάγνωσης κάθε φορά είναι η ίδια. Άνοιγμα του μεσαίου φύλλου / πέταμα των αγγελιών κατοικίας / κράτημα των σελίδων εύρεσης εργασίας / πέταμα της υπόλοιπης εφημερίδας. Η αρχή γίνεται με μία στα πεταχτά ανάγνωση των προκηρύξεων για συμβάσεις στο δημόσιο. Το 90% είναι για μερική απασχόληση και καμία για την ειδικότητά μου. Κατόπιν προσπερνάω τους τομείς "Στελέχη-Πτυχιούχοι" μιας και το πτυχίο μου είναι πρακτικά άχρηστο στον ιδιωτικό τομέα και "Υπάλληλοι Γραφείου" αφού δεν είμαι "νέα", ούτε καν "κοπέλα", άσε που εμφανισιακά δεν είμαι και η χαρά του εργοδότη. Για παρόμοιους λόγους προσπερνάω τους "Πωλητές" και φτάνω στους "Οδηγούς, εξωτερικές εργασίες" που είναι η δουλειά που ξέρω να κάνω σχετικά καλά. Βρίσκω 0 έως 2 αγγελίες οι οποίες είτε αποδεικνύονται παπατζηλίκι είτε έχουν κλείσει. Μετά από αυτή τη συνήθως πεντάλεπτη διαδικασία το ένθετο "Εργασία" πηγαίνει να συναντήσει το υπόλοιπο του "Αγγελιοφόρου" και εγώ γαμωσταυρίζω για τα πεταμένα 1.30 ή 2 ευρώ ανάλογα με τη μέρα.

Η μόνες αγγελίες που υπάρχουν σε αφθονία τώρα τελευταία είναι για τηλεφωνικές πωλήσεις προϊόντων κινητής ή σταθερής τηλεφωνίας. Φαντάζομαι όλοι έχουν σπαστεί πάνω από μια φορές από αντίστοιχα τηλεφωνήματα στις πιο άκυρες στιγμές, όπως όταν βγαίνεις από την τουαλέτα με τα βρακιά στα γόνατα και τελικά είναι κάποιος που προσπαθεί να σε πείσει για την τάδε ή την δείνα φανταστική υπερπροσφορά. Στην αρχή τις έβλεπα και γελούσα, τι μαλακία δουλειά έλεγα μέσα μου. Στη συνέχεια απέφευγα να τις κοιτάζω ούτε γι αστείο, χωρίς κάποιο προφανή λόγο με τρόμαζαν. Σήμερα αφού είδα και απόειδα με τις άλλες δουλειές πήρα τηλέφωνο σε 2 τέτοιες αγγελίες. Στην πρώτη αγγελία μου βάλανε ραντεβού για αύριο το απόγευμα γιατί το πρόγραμμά τους ήταν φορτωμένο και όλες οι ώρες για συνεντεύξεις ήταν κλεισμένες. Στη δεύτερη ήμουν πιο "τυχερός" και έκλεισα ραντεβού για μετά από μια ώρα.

Έφτασα στα γραφεία της εταιρίας κάνα δεκάλεπτο νωρίτερα και χτύπησα το κουδούνι. Αφού πρώτα άναψε το λαμπάκι στη κάμερα εμπρός μου, η πόρτα άνοιξε. Κλείνοντας την το μάτι μου έπεσε σε ένα φωτοτυπημένο χαρτί επάνω της που έγραφε "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΙ ΠΩΛΗΤΕΣ ΝΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΑΕΙ ΚΟΥΔΟΥΝΙ". Καλή αρχή σκέφτηκα. Βρέθηκα σε έναν μεγάλο ενιαίο χώρο όπου βρίσκονταν στη σειρά 25 με 30 μικρά γραφειάκια που στο καθένα καθόταν και από ένας τηλεφωνητής. Το μέρος έμοιαζε με ένα τεράστιο μελίσσι και ο βόμβος που επικρατούσε ήταν ικανός να τσαταλιάσει τα νεύρα βουδιστή μοναχού σε νιρβάνα εντός λίγων και μόνο λεπτών. Μια ευγενική κοπέλα με ρώτησε αν ήρθα για την αγγελία και όταν τις απάντησα θετικά μου έδειξε μια καρέκλα για να κάτσω και να περιμένω.

Κάθισα εκεί πέρα πάνω από μισή ώρα καθώς η προϊσταμένη που θα με δεχότανε είχε πολύ δουλειά. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα και άρχισα να παρατηρώ τριγύρω μου. Στο χώρο υπήρχαν κάποιες κάμερες και αρκετές ακόμα ταμπέλες παρόμοιες με την πρώτη, κολλημένες σε διάφορα σημεία, με εντολές προς τους εργαζομένους. Πως πρέπει να έχουν το γραφείο τους, να μην αλλάζουν τηλέφωνα και διάφορα τέτοια. Επικέντρωσα σε κάποιους από τους εργαζόμενους που καθόντουσαν μπροστά μου. Τα τηλεφωνήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο σε χρόνους ρεκόρ και οι ίδιες πρώτες τυποποιημένες φράσεις επαναλαμβάνονταν χωρίς συνήθως να προλάβουν καν να ολοκληρωθούν, αφού ο υποψήφιος πελάτης το έκλεινε κατάμουτρα. Εντυπωσιακό ήταν πως δεν είδα κανένα εργαζόμενο να μιλάει με άλλον, παρά μόνο με κάποια κοπέλα που ήταν "υπεύθυνη".

Πάνω που πλησίασα στα όρια της παράνοιας εμφανίστηκε και η προϊσταμένη. Πριν με δεχτεί πέρασε ένα τσούρμο ατόμων που τελείωσαν τη βάρδια τους, την οποία κάνανε σε κάποιο άλλο χώρο. Ο καθένας τις ανακοίνωνε πόσους πελάτες "ψάρεψε", με τη χαρά ή τη συστολή, αναλόγως του αποτελέσματος, που έχει ένα παιδί μπροστά στη δασκάλα του. Αφού τελείωσε και αυτό βρεθήκαμε επιτέλους στο γραφείο της.

Ήταν σύντομη και κατατοπιστική. Το πακέτο είναι: 8ωρο/714 €/Σάββατα προαιρετικά/έξτρα μπόνους/2 ώρες επιμόρφωση/2 πρώτες μέρες δοκιμαστικά χωρίς αμοιβή.

Για τι δουλειά το μόνο που μου ξεκαθάρισε ήταν πως κοιτάμε να μη χάνουμε άσκοπα χρόνο ώστε να προλάβουμε να πάρουμε όσα περισσότερα τηλεφωνήματα γίνεται.

Για εμένα δε χρειάστηκε να ρωτήσει πολλά, θα με έχει εκεί 2 μέρες δοκιμαστικά και χωρίς αμοιβή


To be continued...

...unfortunately

Ελαφρολαϊκόν

Ok δεν είναι ακριβώς του στυλ μου μια τέτοια ανάρτηση αλλά  δε μπορώ έλιωσα...

Και αφού δε μου βγαίνει να γράψω κάτι για την ευτυχία ας ανεβάσω κάτι για το γέλιο μέσα από τη δυστυχία, είναι ότι πιο κοντινό μου βρίσκεται για την ώρα. 

Ως επί του πρακτέου άνεργος, καθώς το ανασφάλιστο πακετιλίκι όσο μανίκι και να είναι δεν τους κάνω τη χάρη να το αποκαλέσω δουλειά (η οποία πρέπει να καταργηθεί, για να μην ξεχνιόμαστε), αλλά και ως περιτριγυρισμένος από φίλους και συντρόφους που βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση χωρίς να βλέπουν μπροστά τους κάτι καλύτερο, δε μπορώ να μην αισθανθώ τα παρακάτω λόγια ως και δικά μου. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά πλεονασμός.

Φίλε Αντρέα, έστω και διαμεσολαβημένα μέσα από τα αδηφάγα ΜΜΕ*, τα είπες όλα.

*Αυτό το τελευταίο ήταν σχολιάκι για εμάς τους κολλημένους που δεν πιστεύουμε πως οι μεγάλες αλήθειες μπορούν να βρουν χώρο στα αστικά ΜΜΕ, ή πως όταν τον βρουν στρεβλώνονται ώστε να γίνουν διαχειρίσιμες από την κυριαρχία

Καλωσόρισες

Κοντεύει ένας μήνας από την τελευταία μου ανάρτηση, πράγμα που φίλοι που έχουν και αυτοί blog δεν το θεωρούν πολύ καλό. Άμα θέλω να είμαι blogger πρέπει να είμαι ενεργός. Δεν κάνω που δεν κάνω και πολλά σχόλια στα ιστολόγια που παρακολουθώ ώστε να γίνω πιο γνωστός στη blogoσφαιρα, άμα δεν γράφω και τίποτα πάει η αιωνιότητα, πέταξε.

Επειδή τις περισσότερες αναρτήσεις μου τις γράφω μετά τη δουλειά, πιθανολογώ πως είναι το κρύο που μου έχει παγώσει τις σκέψεις και δε μπορώ να λειτουργήσω. Συνήθως τα πράγματα που δημοσιεύονται εδώ πέρα είναι σκέψεις που κάνω πάνω στο μηχανάκι ενώ εργάζομαι και οι οποίες μορφοποιούνται το βράδυ με τη μικρή βοήθεια του αλκοόλ. Όσο περισσότερο κρύο έχει τόσο περισσότερα μπινελίκια στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου την ώρα που μεταφέρω τις παραγγελίες και έτσι μου κόβεται κάθε διάθεση για στοχασμό. Το ότι σταμάτησα να πίνω μόνος μπροστά από τον υπολογιστή θέλω να πιστεύω πως δεν έχει επηρεάσει τη συγγραφική μου δεινότητα, γιατί αν αυτό ίσχυε δε θα μπορούσα να γράψω μια τόσο στομφώδη φράση όπως η τελευταία.

Σήμερα όμως θα γράψω κι ας μην έχω έμπνευση, όχι από υποχρέωση αλλά επειδή κατά μια περίεργη σύμπτωση τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες όλο κάτι γίνεται που έχει σχέση με κάποια από τις αναρτήσεις μου. Μιας και όπως είπα έμπνευση δεν παίζει θα συνεχίσω με μια απλή απαρίθμηση:

1.Επικοινώνησα με τη στρατολογία για να πάρω και επίσημα στα χέρια μου το πολυπόθητο χαρτί για το οποίο έκανα ανακωχή.
2.Εντελώς τυχαία ανακάλυψα πως δύο γνωστοί μου είναι φίλοι με τον Θ. Τριαρίδη.
3.Ο Η.Νικολάου μετήχθη από τις φυλακές της Άμφισσας στα Διαβατά λόγω της αντίστοιχης μεταγωγής στην Άμφισσα για τη δίκη των δολοφόνων του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
4.Αποφασίστηκε οριστικά, και ξεκίνησε η κατεδάφιση των μισών καστρόπληκτων της οδού Επταπυργίου, ενώ τα υπόλοιπα μισά θα ανακαινιστούν, ώστε "να γίνουν ένα κυριλέ κομμάτι στη βιτρίνα της πόλης".
5.Βρέθηκα και τα λέγαμε με σύντροφο ο οποίος δούλευε μετά από εμένα στην πρώην δουλειά μου και παραιτήθηκε και αυτός.
6.Δεν ξανάκουσα Oldseed, αλλά αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ κάνω ανελλιπώς κάθε μέρα.

Πάνω από όλα όμως χθες φανερώθηκε αυτός που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις και ο οποίος, που ξέρεις, ίσως μια μέρα γίνει ο drummer που μας έλειπε.

Θοδωρή και Ελίνα να σας ζήσει.