Ελαφρολαϊκόν

Ok δεν είναι ακριβώς του στυλ μου μια τέτοια ανάρτηση αλλά  δε μπορώ έλιωσα...

Και αφού δε μου βγαίνει να γράψω κάτι για την ευτυχία ας ανεβάσω κάτι για το γέλιο μέσα από τη δυστυχία, είναι ότι πιο κοντινό μου βρίσκεται για την ώρα. 

Ως επί του πρακτέου άνεργος, καθώς το ανασφάλιστο πακετιλίκι όσο μανίκι και να είναι δεν τους κάνω τη χάρη να το αποκαλέσω δουλειά (η οποία πρέπει να καταργηθεί, για να μην ξεχνιόμαστε), αλλά και ως περιτριγυρισμένος από φίλους και συντρόφους που βρίσκονται στην ίδια ακριβώς φάση χωρίς να βλέπουν μπροστά τους κάτι καλύτερο, δε μπορώ να μην αισθανθώ τα παρακάτω λόγια ως και δικά μου. Οτιδήποτε παραπάνω είναι απλά πλεονασμός.

Φίλε Αντρέα, έστω και διαμεσολαβημένα μέσα από τα αδηφάγα ΜΜΕ*, τα είπες όλα.

*Αυτό το τελευταίο ήταν σχολιάκι για εμάς τους κολλημένους που δεν πιστεύουμε πως οι μεγάλες αλήθειες μπορούν να βρουν χώρο στα αστικά ΜΜΕ, ή πως όταν τον βρουν στρεβλώνονται ώστε να γίνουν διαχειρίσιμες από την κυριαρχία