10 χρόνια "κομμάτια"

Έχει δυο μέρες που τίποτα δεν κινείται σε αυτή τη ριμάδα την πόλη. Μόνο καταναλωτές θεαμάτων που μόλις νυχτώσει ξεχύνονται στους δρόμους σαν ζόμπι. Παντού λαμπάκια και άδειοι δρόμοι που μόνο τα βράδια κατακλύζονται από μιζέριες οι οποίες θαρρείς πως την υπόλοιπη μέρα κρυβόντουσαν σε κάποιες υπόγειες κατακόμβες. Τα χριστούγεννα πάντα μου φαινόντουσαν πολύ παράξενη γιορτή, για την ακρίβεια ποτέ δεν τα αισθάνθηκα καν ως τέτοια.

Ίσως να είναι που η οικογένεια μου δεν είναι θρησκευάμενη (δε μπήκανε καν στον κόπο να με βαφτίσουν) αλλά ως μοναδική γιορτή των ημερών αναγνώριζα πάντα την πρωτοχρονιά. Η πρωτοχρονιά είχε από όταν ήμουν παιδί μια γοητεία στα μάτια μου και μόνο αυτή μου έβγαζε εορταστική διάθεση. Είναι αυτή η αίσθηση μιας νέας αρχής, η ελπίδα πως κάτι καινούριο ξεκινάει, πως ότι πέρασε τον προηγούμενο χρόνο το πακετάρεις και το τοποθετείς σε μια σκοτεινή αποθήκη έτοιμος να πορευτείς απαλλαγμένος από τα βάρη του παρελθόντος.

Τα τελευταία όμως χρόνια κάτι περίεργο συμβαίνει. Αν και η διάθεσή μου παραμένει το ίδιο εορταστική υπάρχει κάτι... Πηγαίνοντας στην αποθήκη για να αφήσω ότι πακέταρα και από αυτό το χρόνο, τη βλέπω όλο και πιο γεμάτη. Βλέπω κουτιά σκονισμένα, τοποθετημένα χωρίς οποιαδήποτε τάξη ή σειρά και λες και μια ακατανίκητη δύναμη με ωθεί να τα περιεργαστώ. Να ψάξω, να θυμηθώ τι είχα στο καθένα, να τα τακτοποιήσω.

Το να ανοίγω αυτά τα κουτιά του παρελθόντος μου είναι μια ασχολία γενικά καθόλου δυσάρεστη. Θα μπορούσα να πω πως είναι από τις πιο όμορφες στιγμές μου. Εκεί μέσα βρίσκω πράγματα που αγάπησα, πράγματα που μίσησα, πράγματα για τα οποία μετάνιωσα, με τα οποία γέλασα ή έκλαψα. Πολλές φορές ανακαλύπτω πράγματα που είχα ξεχάσει και είναι σαν να ξαναανακαλύπτω το ποιος στα αλήθεια είμαι. Εκεί μέσα βρίσκονται όλα τα κομμάτια του puzzle που συνθέτει την ύπαρξή μου και αγαπάω πολύ τα puzzle.

Αυτό που με χαλάει είναι πως όλο και περισσότερο επικεντρώνω σε αυτά που άφησα ανολοκλήρωτα στο πέρασμα των χρόνων. Ίσως τα περισσότερα πράγματα με τα οποία έχω ασχοληθεί τα παράτησα κάπου στη μέση. Λες και ποτέ δε με ενδιέφερε να τελειώσω κάτι παρά μόνο να δω πως το μπορώ και μετά να πάω για το επόμενο.

Μου άρεσε παλιότερα για αυτή μου την αδυναμία να παραπέμπω στον Μπακούνιν ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει κάποιο συγγραφικό του έργο αφού πάντα το παρατούσε κυνηγώντας την επόμενη εξέγερση. Μόνο που αυτός όταν άνοιγε τα δικά του κουτιά έβρισκε την "Κνουτογερμανική Αυτοκρατορία" ενώ εγώ βρίσκω μόνο αυτό:

Get this widget | Track details |

Υ.Γ1: Πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος πρόλογος που γράφτηκε ποτέ για ηχογράφηση που έγινε με ακουστικά ψείρες αντί για μικρόφωνα.

Υ.Γ2: Αυτά είναι 3 από τα κομμάτια που παίζαμε με τον κουμπάρο μου και τον κουμπάρο του όταν ήμασταν 19-20 χρονών

Υ.Γ3: Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στον Μανωλάκη που τον περιμένουμε σε ένα μήνα.

Gracias compañero

Χθες το μεσημέρι (κάπως καθυστερημένα ομολογώ) έπεσε στα χέρια μου το 13ο τεύχος του περιοδικού ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ. Ανάμεσα στα όπως πάντα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα του περιοδικού υπάρχει και ένα για τον Abel Paz γραμμένο από έναν άνθρωπο/σύντροφο που εκτιμώ ιδιαίτερα, τον Νίκο Νικολαΐδη και αναφέρεται στις συναντήσεις τους.

Τον Abel Paz είχα την ατυχία να μην τον γνωρίσω προσωπικά. Δε θυμάμαι καν το λόγο που τον Ιούνιο του 1996 δεν είχα μπορέσει να βρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου του στο τριήμερο του Ράδιο Ουτοπία αλλά να πω την αλήθεια, όντας 16 χρονών τότε, με ενδιέφερε περισσότερο να ακούσω τους Ανάσα Στάχτη και τους Σμέρνα. Έτσι λοιπόν ο Diego Camacho, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, δεν έγινε ποτέ στη σκέψη μου ο "αναρχικός παππούς" μου, αυτός παρέμεινε ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος. Ίσως να ήταν καλύτερα όμως έτσι γιατί τον γνώρισα μέσα από το βιβλίο του "ταξίδι στο παρελθόν", του οποίου την παρουσίαση είχα χάσει. Μέσα από αυτό το υπέροχο βιβλίο, στο οποίο περιγράφει το πως έζησε την επανάσταση του '36 ως ένας 15χρονος νεαρός αναρχικός, ο Abel Paz έγινε φίλος και σύντροφός μου.

 Μαζί του και με τον Liberto ταξίδεψα στο λαβύρινθο από οδοφράγματα της Βαρκελώνης δείχνοντας την ταυτότητα μέλους της CNT, προβληματίστηκα με την τροπή που πήραν τα πράγματα μετά το Σεπτέμβρη, εναντιώθηκα στην συμμετοχή στην κυβέρνηση, έγινα ένας από στους "Κιχώτες του Ιδανικού", ζήτησα τουφέκι για να φύγω στο μέτωπο, οργίστηκα από τη σταλινική προδοσία. Φόρεσα το κοκκινόμαυρο δίκοχο και τραγούδησα το a las baricadas ενώ ξεκουφάθηκα από τις φάλτσες τρομπέτες που έπαιζαν το hijos del pueblo στην κηδεία του Durruti. Στο τέλος πήρα το δρόμο για τη Γαλλία με την πίκρα της ήττας.

Ο Νίκος μου είχε μιλήσει αρκετές φορές για τον Abel Paz και οι περιγραφές του με έκαναν να τον αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Μου έχει πει για τον μοναδικό του τρόπο να προβοκάρει τους συνομιλητές του και να περνάει από μια πολύ σοβαρή συζήτηση στην πλάκα και το αντίστροφο. Για το γεμάτο βιβλία σπίτι του, την άρνησή του να κόψει το κάπνισμα παρά τον καρκίνο που είχε στο φάρυγγα, για το πόσο "βρωμόγερος" μπορούσε να γίνει άμα ήθελε να τη σπάσει σε κάποιον που δε χώνευε και τόσα άλλα.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να ρωτήσω το Νίκο για τον Abel Paz ήταν τη κάνει ο φίλος του ο Liberto. Η απάντησή του με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου. Μετά από 65 χρόνια φιλίας εκείνη την εποχή δε μιλούσαν γιατί μάλωσαν για ασήμαντη αφορμή και κρατούσαν πείσμα. Ναι, όσα χρόνια κι αν περάσαν παρέμεινε για πάντα ο 15χρονος φίλος μου. Ακόμα και ο θάνατος του στις 13 του προηγούμενου Απρίλη δεν κατάφερε να αγγίξει αυτή την εικόνα μέσα μου.

Στο κείμενο στο ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ ανάμεσα στις διάφορες περιγραφές έχει και μια ενός σκηνικού στην Αθήνα σε εκδήλωση το καλοκαίρι του 96. Ανάμεσα στις ερωτήσεις του έγινε και μια "Για την προδοσία της CNT και τους Αναρχικούς υπουργούς". Ο Diego παρά την μεγάλη διαφωνία που είχε στο συγκεκριμένο ζήτημα με τη CNT και την ευκολία με την οποία θα μπορούσε να έχει προσφύγει σε κάποιον αφορισμό, εξοργίστηκε.

   "Με αυτό που με ρωτάτε δείχνετε ότι δεν έχετε καταλάβει τι είναι η επανάσταση. Θέλετε να μιλάμε για όπλα και μάχες, για ήρωες και προδότες. Η επανάσταση δεν ήταν ο πόλεμος στην Αραγωνία. Υποχρεωθήκαμε να πολεμήσουμε γιατί μας χτυπούσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ο φασισμός, ενώ η Γαλλική εργατική τάξη έκανε διακοπές μετ' αποδοχών. Η επανάσταση ήταν οι άντρες και οι γυναίκες που έκαναν πραγματικότητα την ουτοπία. Ήταν οι δεκαετίες αγώνων.

   Αν θέλετε να πεθάνετε μπορείτε να το κάνετε οποτεδήποτε, εμένα με ενδιέφερε η ζωή. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τα χρόνια που πέρασα στη φυλακή, για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που σκοτώθηκαν. Δεν είναι ο θάνατος που με γοητεύει αλλά η ζωή, γιαυτό μιλάω για την επανάσταση."

Τι μπορεί να πει κανείς για έναν άνθρωπο που του ζητάς να σου ανοίξει ένα παράθυρο για το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας και αυτός σε ξεναγεί στο αιώνιο καλοκαίρι της ζωής και της επανάστασης;

Πάντως σίγουρα όχι Adios Amigo

Και υπολόγιζα να τα πίναμε σήμερα το βράδυ...

Η οργή εναλλάσσεται με την απογοήτευση. Για την ακρίβεια η κούραση μου ρουφάει την οργή και ξερνάει απογοήτευση. Δυο μέρες στο ναό της Θέμιδας ανάμεσα σε αμέτρητους μπάτσους όλων των αποχρώσεων. Ασφαλήτες, ματ, υμετ, εκαμ, καπελάκηδες, ζητάδες, δελτάδες και κάθε είδους χοιρινό ομόρφυνε με την παρουσία του το μίζερο τοπίο των δικαστηρίων, τη στιγμή που η ζωή του συντρόφου μου ακροβατούσε ανάμεσα σε άρθρα και διατάξεις. Κι εγώ να δηλώνω υποταγή σε κάθε είσοδο ή έξοδο, να σηκώνω τα χέρια και να με ψηλαφούν οι εχθροί.

Τα πάντα είναι θολά μέσα στο κεφάλι μου, μάρτυρες κατηγορίας, υπεράσπισης, αγορεύσεις, εισαγγελείς, δικαστές, ένορκοι, ορθοστασία, κούραση, ζαλούρα, συναισθηματικές μεταπτώσεις... Το μόνο συγκεκριμένο ο πονοκέφαλος και η φευγαλέα εικόνα του Λιάκου περικυκλωμένου από τους φρουρούς της έννομης τάξης, η πρώτη μετά από ένα χρόνο και η τελευταία μέχρι το εφετείο.

Τι ειρωνεία, τη μέρα που το σύγχρονο στρατοδικείο του κορυδαλλού αθώωσε τους κατηγορούμενους για την υπόθεση του ΕΛΑ μετά από 7 χρόνια τρομοϋστερίας, ένας μικροαστός βρέθηκε να συνηγορήσει με τους τρεις τακτικούς δικαστές στην τόσο εξοντωτική όσο και εξωφρενική απόφαση για ποινή κάθειρξης επτάμισι χρόνων... 

Όμως ο Ηλίας Νικολάου είναι λεύτερος, και αυτό είναι κάτι που δε θα καταλάβει ποτέ ο καραφλός δίπλα από την εισαγγελέα.