Μπορώ να με θυμηθώ σαν χθες να σιγοτραγουδάω αυτό το τραγούδι φεύγοντας από το γραφείο τις εταιρείας courier στην οποία δούλευα, με τι σιγουριά πως σκατοδουλειές σαν αυτή υπάρχουν χιλιάδες. Άλλωστε μέχρι τότε άνοιγες την εφημερίδα και έβρισκες σχετικά άνετα αγγελίες που να ζητάνε "νέους με παπάκι" για εξωτερικές εργασίες ή διανομές. Πάτησα λοιπόν ένα καυγά, τσάκωσα και τα λιγοστά χρήματα που δικαιούμουν και βρόντηξα πίσω μου την πόρτα.
Αυτό που ζητούσα άλλωστε ήταν κάτι παραπάνω από δίκαιο. Να μη με απαξιώνει το τσουτσέκι, ο γιος του αφεντικού (ένας άχρηστος που ο γέρος του θα του αφήσει ένα σκασμό λεφτά και κυκλοφορεί στα 24 του με mercedes slk 200) τη μοναδική φορά που δε μπορούσα να κάτσω παραπάνω στη δουλειά και έπρεπε να φύγω στην ώρα μου. Τα απλήρωτα Σάββατα που εργαζόμουν βδομάδα παρά βδομάδα (όπως όλοι στην εταιρεία), η μη πληρωμή επιδόματος ταμείου καθώς και η μη αναγνώρισή μου ως οδηγού (που σημαίνει βαρέα ένσημα + extra επιδόματα) αλλά ως διανομέα που χρησιμοποιεί απλά μηχανάκι θεωρούσα πως μου έδιναν αυτό το δικαίωμα.
Τελικά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα. Η "κρίση" χτύπησε τις courier και όχι μόνο δεν υπήρχαν οι δουλειές του παρελθόντος αλλά και οι απολύσεις σε άλλες εταιρείες κάναν πολύ δύσκολο το να βρω δουλειά. Ευτυχώς πάντα για τους "νεαρούς με παπάκι" υπάρχει και ο μαγικός κόσμος της πίτσας ώστε να βγει το κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο μεροκάματο.
Νυχτερινές έξοδοι, ταβέρνες και διάφορες μικρές πολυτέλειες κόπηκαν. Τα οικονομικά στένεψαν και οι λογαριασμοί βγαίνουν τσίμα-τσίμα. 7 μήνες μετά και δουλειά πρωινή δε φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα.
Ήρθαν στιγμές που το ξανασκέφτηκα μήπως δεν έπρεπε να κάνω αυτή την κίνηση, να τουμπεκιαστώ και να μείνω στην κωλοδουλειά που ήμουν και το σίγουρο μεροκάματο. Να μη μετράω τη μπύρα που θα πιω, να μην κάθομαι σπίτι αντί να βγαίνω έξω με παρέες, να μη το σκέφτομαι για να πάω στον κινηματογράφο...να...να...να....
Όσο περνάει όμως ο καιρός, όσο κι αν τα πράγματα σφίγγουν όλο και χειρότερα, τόσο περισσότερο γουστάρω αυτή μου την επιλογή. Άμα έμενα εκεί μπορεί να είχα λίγα λεφτά παραπάνω αλλά θα έχανα το πιο σημαντικό. Την απόλαυση ακόμα και σήμερα που ξανακούω το τραγούδι όχι πια να σιγοτραγουδάω αλλά να γκαρίζω σαν χαζός μόνος μου στο σπίτι...
TAKE THIS JOB AND SHOVE IT
μια μέρα πηγαίνοντας μια παραγγελία οδηγήθηκα σε αυτό.στο αφιερώνω και σου θυμίζω πως υπάρχουν κάποια βράδυα που οι δρόμοι ανήκουν στους πακετάδες.όταν το κρύο κλείνει τον κόσμο στα σπίτια του και η πόλη μας ψιθυρίζει τα συνθήματά της...κι εμείς τα γράφουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εν δυνάμει ξεναγός σε μια πόλη που συνέχεια αλλάζει
Που οι δρόμοι χτυπιούνται για την πιο ωραία γωνία
Ξαφνικά θολώνω
Ήδη έφτιαξα την ιστορία μιας άλλης διάστασης
Όπου θα έχουμε πόλεμο
Όπου μια περόνη μονάχα δευτερόλεπτα τώρα
Έχει ήδη περάσει ξυστά απ’ το γόνατό μου
Χαλαρώνω τα χέρια μου και ότι κρατώ αφήνω να πέσει
Στην άσφαλτο
Θορυβήθηκα απ’ τον εκκωφαντικό φόβο
Σαστισμένος απ’ το γεγονός πως τηλεμεταφέρθηκα
Κάποια μέτρα μακριά,
Επιστρέφω
Ήμουν(;) τυχερός τελικά.
Αφού είμαι καλά σκέφτηκα, χέσε τον οδηγό
Στράβωσε απλά το τιμόνι απ’ το παπί αντί για τον λαιμό μου
Κοντοστέκομαι
Βαθιά ανάσα
Και συνεχίζω με την παραγγελία για Φιλίππου 52.
Για τα υπόλοιπα της δουλειάς υπάρχει χρόνος
Θα παραπονεθώ άλλη μέρα
Αυτή η σπάνια στιγμή όμως σου λέει πως
Ότι συστήματα παρακολούθησης κι αν διαθέτεις,
Το «δεν γουστάρω να δουλεύω» θα το αποκρυπτογραφήσεις καλύτερα
Αν κοιτάξεις βαθιά στα μάτια μου. Τώρα."
Δύσκολη η απόφασή σου να φύγεις, δεν ξέρω αν εγώ το έκανα. Εχεις τώρα δυσκολίες, αλλά μπορείς να ακούς το τραγούδι, χωρίς ενοχές, εστω με κάποιες στερήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήπρώτη φορά στο μπλογκ σου
καλό απόγευμα