Το μνημείο των αδόξων ηρώων και των αδόξων ερώτων

Με αφορμή αυτή την πολύ όμορφη εικόνα από το blog του φίλου μου του Δ.

Αυτό είναι ένα από τα προσφυγικά σπίτια που είναι χτισμένο στα τείχη της πόλης τα γνωστά και ως "καστρόπληκτα". Όπως και σε πολλές παλιές πόλεις οι πιο φτωχοί κάτοικοι έχτιζαν τα σπίτια τους στα τείχη για να γλυτώσουν χρήματα, ή για την ακρίβεια προσωπικό κόπο αφού τα έχτιζαν μόνοι τους. Σαν αντάλλαγμα για αυτό ήταν οι πρώτοι που σκοτώνονταν σε περίπτωση εισβολής και άρα εκ των πραγμάτων ήταν αναγκαστικά φύλακες της πόλης. Αυτά τα φτωχικά σπιτάκια λοιπόν που κοσμούν ανά τον κόσμο τα τείχη πόλεων είναι ένα πραγματικό μνημείο άρρηκτα συνδεδεμένο όχι μόνο με τα κάστρα αλλά και με την ίδια την πόλη.

Πριν από 12 χρόνια ο δήμος Θεσσαλονίκης σε μια ανιστόρητη απόφαση θέλησε να γκρεμίσει τα "καστρόπληκτα" της οδού Επταπυργίου στην άνω πόλη για να φωταγωγήσει τα τείχη. Εκτός του ότι δε συμβάδιζαν με την αισθητική του κιτσοδήμαρχου (ο ίδιος πιθανόν να νόμιζε πως είναι αυθαίρετα μέσα στη βλακεία του), έπρεπε να διανοιχτεί ο δρόμος για να "αναπτυχθεί" η περιοχή. Ευτυχώς οι αγώνες της τοπικής κοινωνίας απέτρεψαν το έγκλημα που πήγε να συντελεστεί.

Ξαναγυρίζοντας όμως στη φωτογραφία αυτό που μου έκανε εντύπωση και με συγκίνησε είναι πως μέσα σε μια εικόνα έχουμε το πάντρεμα 2 εξαιρετικών μνημείων. Του "καστρόπληκτου" και του μνημείου ενός έρωτα. Ενός έρωτα προφανώς εφηβικού, από αυτούς που όλοι χαράξαμε σε παγκάκια, δέντρα, τοίχους, πάντα συνοδευόμενος από αυτό το forever που σπάνια επιβεβαιώθηκε. Ενός έρωτα που γλίστρησε μέσα στο σκοτάδι και βρήκε καταφύγιο στα ερείπια όπου έστησε το δικό του τόπο λατρείας.

Ο Κ και η Χ μπορεί σήμερα να μην είναι καν μαζί ή μπορεί και να γεράσουν αγκαλιά ο ένας με τον άλλο, λίγη σημασία έχει. Η στιγμή όμως της έκφρασης του ερωτικού πάθους αξίζει να είναι αιώνια. Και με όση περισσότερη αφέλεια, άρα και αγνότητα, αυτό εκφράζετε τόσο περισσότερο της πρέπει ο σεβασμός. Θα ήθελα μια μέρα (και σίγουρα θα το θέσω μετεπαναστατικά ως ζήτημα) όλα τα Κ+Χ=L.F.E του κόσμου να χαρακτηριστούν μνημεία και να προστατεύονται από τυχών σβήσιμο. Να διατηρούνται με τον σεβασμό που αξίζει στα μεγάλα έργα τέχνης ή/και τις επιτύμβιες στήλες, πιθανότατα υπήρξαν και τα δύο.

Και άμα κάποιος μου πει πως έτσι θα γεμίσουν οι πόλεις με τα απομεινάρια χαμένων ερώτων, δεν πειράζει, εδώ γέμισαν με εκκλησίες.   

Υ.Γ: Εάν κάποια μέρα τα "καστρόπληκτα" αναστηλώνονταν και γινόντουσαν ένα ακόμα κυριλέ προϊόν στην ιστορική βιτρίνα της πόλης δε θα έχαναν απλά την ομορφιά τους, θα γινόντουσαν ακόμη πιο νεκρά απ' ότι είναι τα ερείπια τους. Να ένα ακόμα κοινό με τους παλιούς έρωτες