Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Και υπολόγιζα να τα πίναμε σήμερα το βράδυ...




Η οργή εναλλάσσεται με την απογοήτευση. Για την ακρίβεια η κούραση μου ρουφάει την οργή και ξερνάει απογοήτευση. Δυο μέρες στο ναό της Θέμιδας ανάμεσα σε αμέτρητους μπάτσους όλων των αποχρώσεων. Ασφαλήτες, ματ, υμετ, εκαμ, καπελάκηδες, ζητάδες, δελτάδες και κάθε είδους χοιρινό ομόρφυνε με την παρουσία του το μίζερο τοπίο των δικαστηρίων, τη στιγμή που η ζωή του συντρόφου μου ακροβατούσε ανάμεσα σε άρθρα και διατάξεις. Κι εγώ να δηλώνω υποταγή σε κάθε είσοδο ή έξοδο, να σηκώνω τα χέρια και να με ψηλαφούν οι εχθροί.

Τα πάντα είναι θολά μέσα στο κεφάλι μου, μάρτυρες κατηγορίας, υπεράσπισης, αγορεύσεις, εισαγγελείς, δικαστές, ένορκοι, ορθοστασία, κούραση, ζαλούρα, συναισθηματικές μεταπτώσεις... Το μόνο συγκεκριμένο ο πονοκέφαλος και η φευγαλέα εικόνα του Λιάκου περικυκλωμένου από τους φρουρούς της έννομης τάξης, η πρώτη μετά από ένα χρόνο και η τελευταία μέχρι το εφετείο.

Τι ειρωνεία, τη μέρα που το σύγχρονο στρατοδικείο του κορυδαλλού αθώωσε τους κατηγορούμενους για την υπόθεση του ΕΛΑ μετά από 7 χρόνια τρομοϋστερίας, ένας μικροαστός βρέθηκε να συνηγορήσει με τους τρεις τακτικούς δικαστές στην τόσο εξοντωτική όσο και εξωφρενική απόφαση για ποινή κάθειρξης επτάμισι χρόνων... 

Όμως ο Ηλίας Νικολάου είναι λεύτερος, και αυτό είναι κάτι που δε θα καταλάβει ποτέ ο καραφλός δίπλα από την εισαγγελέα.

1 σχόλιο:

  1. πολλά δεν θα καταλάβει πολύς κόσμος σύντροφε.
    άσε που το να πιούμε είναι η πιο εύκολη υπόθεση.
    το να μην πνιγόμαστε είναι το δύσκολο...

    ξεν.νε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή