Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Gracias compañero




Χθες το μεσημέρι (κάπως καθυστερημένα ομολογώ) έπεσε στα χέρια μου το 13ο τεύχος του περιοδικού ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ. Ανάμεσα στα όπως πάντα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα του περιοδικού υπάρχει και ένα για τον Abel Paz γραμμένο από έναν άνθρωπο/σύντροφο που εκτιμώ ιδιαίτερα, τον Νίκο Νικολαΐδη και αναφέρεται στις συναντήσεις τους.

Τον Abel Paz είχα την ατυχία να μην τον γνωρίσω προσωπικά. Δε θυμάμαι καν το λόγο που τον Ιούνιο του 1996 δεν είχα μπορέσει να βρεθώ στην παρουσίαση του βιβλίου του στο τριήμερο του Ράδιο Ουτοπία αλλά να πω την αλήθεια, όντας 16 χρονών τότε, με ενδιέφερε περισσότερο να ακούσω τους Ανάσα Στάχτη και τους Σμέρνα. Έτσι λοιπόν ο Diego Camacho, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, δεν έγινε ποτέ στη σκέψη μου ο "αναρχικός παππούς" μου, αυτός παρέμεινε ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος. Ίσως να ήταν καλύτερα όμως έτσι γιατί τον γνώρισα μέσα από το βιβλίο του "ταξίδι στο παρελθόν", του οποίου την παρουσίαση είχα χάσει. Μέσα από αυτό το υπέροχο βιβλίο, στο οποίο περιγράφει το πως έζησε την επανάσταση του '36 ως ένας 15χρονος νεαρός αναρχικός, ο Abel Paz έγινε φίλος και σύντροφός μου.

 Μαζί του και με τον Liberto ταξίδεψα στο λαβύρινθο από οδοφράγματα της Βαρκελώνης δείχνοντας την ταυτότητα μέλους της CNT, προβληματίστηκα με την τροπή που πήραν τα πράγματα μετά το Σεπτέμβρη, εναντιώθηκα στην συμμετοχή στην κυβέρνηση, έγινα ένας από στους "Κιχώτες του Ιδανικού", ζήτησα τουφέκι για να φύγω στο μέτωπο, οργίστηκα από τη σταλινική προδοσία. Φόρεσα το κοκκινόμαυρο δίκοχο και τραγούδησα το a las baricadas ενώ ξεκουφάθηκα από τις φάλτσες τρομπέτες που έπαιζαν το hijos del pueblo στην κηδεία του Durruti. Στο τέλος πήρα το δρόμο για τη Γαλλία με την πίκρα της ήττας.

Ο Νίκος μου είχε μιλήσει αρκετές φορές για τον Abel Paz και οι περιγραφές του με έκαναν να τον αγαπήσω ακόμα περισσότερο. Μου έχει πει για τον μοναδικό του τρόπο να προβοκάρει τους συνομιλητές του και να περνάει από μια πολύ σοβαρή συζήτηση στην πλάκα και το αντίστροφο. Για το γεμάτο βιβλία σπίτι του, την άρνησή του να κόψει το κάπνισμα παρά τον καρκίνο που είχε στο φάρυγγα, για το πόσο "βρωμόγερος" μπορούσε να γίνει άμα ήθελε να τη σπάσει σε κάποιον που δε χώνευε και τόσα άλλα.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε να ρωτήσω το Νίκο για τον Abel Paz ήταν τη κάνει ο φίλος του ο Liberto. Η απάντησή του με έκανε να γελάσω με την καρδιά μου. Μετά από 65 χρόνια φιλίας εκείνη την εποχή δε μιλούσαν γιατί μάλωσαν για ασήμαντη αφορμή και κρατούσαν πείσμα. Ναι, όσα χρόνια κι αν περάσαν παρέμεινε για πάντα ο 15χρονος φίλος μου. Ακόμα και ο θάνατος του στις 13 του προηγούμενου Απρίλη δεν κατάφερε να αγγίξει αυτή την εικόνα μέσα μου.

Στο κείμενο στο ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ ανάμεσα στις διάφορες περιγραφές έχει και μια ενός σκηνικού στην Αθήνα σε εκδήλωση το καλοκαίρι του 96. Ανάμεσα στις ερωτήσεις του έγινε και μια "Για την προδοσία της CNT και τους Αναρχικούς υπουργούς". Ο Diego παρά την μεγάλη διαφωνία που είχε στο συγκεκριμένο ζήτημα με τη CNT και την ευκολία με την οποία θα μπορούσε να έχει προσφύγει σε κάποιον αφορισμό, εξοργίστηκε.

   "Με αυτό που με ρωτάτε δείχνετε ότι δεν έχετε καταλάβει τι είναι η επανάσταση. Θέλετε να μιλάμε για όπλα και μάχες, για ήρωες και προδότες. Η επανάσταση δεν ήταν ο πόλεμος στην Αραγωνία. Υποχρεωθήκαμε να πολεμήσουμε γιατί μας χτυπούσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ο φασισμός, ενώ η Γαλλική εργατική τάξη έκανε διακοπές μετ' αποδοχών. Η επανάσταση ήταν οι άντρες και οι γυναίκες που έκαναν πραγματικότητα την ουτοπία. Ήταν οι δεκαετίες αγώνων.


   Αν θέλετε να πεθάνετε μπορείτε να το κάνετε οποτεδήποτε, εμένα με ενδιέφερε η ζωή. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τα χρόνια που πέρασα στη φυλακή, για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που σκοτώθηκαν. Δεν είναι ο θάνατος που με γοητεύει αλλά η ζωή, γιαυτό μιλάω για την επανάσταση."

Τι μπορεί να πει κανείς για έναν άνθρωπο που του ζητάς να σου ανοίξει ένα παράθυρο για το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας και αυτός σε ξεναγεί στο αιώνιο καλοκαίρι της ζωής και της επανάστασης;

Πάντως σίγουρα όχι Adios Amigo



5 σχόλια:

  1. κρατώ αυτό: Δεν είναι ο θάνατος που με γοητεύει αλλά η ζωή, γιαυτό μιλάω για την επανάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δυστυχώς , αυτοί οι "βρωμόγεροι" που αραιώνουν, αφήνουν χώρο φεύγοντας,στη δυσοσμία που μας τυλίγει.

    (το λινκ του περιοδικού βγάζει σε σελίδα άφτιαχτη.Αν μπορείς διόρθωσέ το)
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενα πολύ ωραίο κείμενο για δύο σπάνιους ανθρώπους. Χαίρομαι τουλάχιστον που γνώρισα τον έναν απο τους δύο,τον Νίκο.Πέρα απο το σκηνικό που περιγραφεις απο την εκδήλωση εγώ κρατώ κι ένα δεύτερο απο το κείμενο:"Κάποιος σύντροφος ζητάει να μας μιλήσει ο Diego για τον έρωτα στην επαναστατημένη Ισπανία. Κάποιοι κάνουν νόημα να μην μεταφραστεί η ερώτηση(!!!). Ο Diego απαντά ενθουσιασμένος: «επιτέλους μια ενδιαφέρουσα ερώτηση». Αφού αναφέρεται στην απελευθέρωση από τον υποκριτικό πουριτανισμό της εκκλησίας και στη δράση των mujeres libres για την γυναικεία απελευθέρωση μιλάει για την σημερινή εικόνα της ελευθερίας στον έρωτα: «Ο δονζουανισμός σημαίνει να έχεις έναν τρόπο για να γοητεύεις χιλιάδες ερωτικούς συντρόφους, το θέμα είναι να βρίσκεις χίλιους τρόπους για να γοητεύεις το σύντροφο ή την συντρόφισσα σου, το πάθος ενάντια στην ρουτίνα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @demetrat

    Το λινκ το έβαλα αντιγράφοντας από το περιοδικό. Δοκιμάζοντας το είδα κι εγώ πως η σελίδα είναι υπό κατασκευή αλλά εμπιστεύτηκα αυτό το soon που αναφέρει και δεν το έβγαλα.

    @abdul

    Σε περιμένω να τα πούμε από κοντά. Δεν απαντάω στο σχόλιό σου γιατί φοβάμαι μη γίνω μελώ.

    @ξε.νε

    Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε όλοι.

    Δεν το έχω με τις απαντήσεις σε σχόλια και γιαυτό γενικά δεν το κάνω. Συγγνώμη. (κάπου εδώ κοκκινίζω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η επανάσταση από τα δεσμά της υλιστικής μας νοοτροπίας και ματαιοδοξίας είναι μια ανάγκη που λίγοι άνθρωποι είχαν το σθένος να υλοποιήσουν.Πέρα από τους αγώνες που αναγκάστηκαν να δώσουν σε πεδία μαχών, αυτό που πάντα τους διαχώριζε από τους υπόλοιπους 'επαναστάτες' ήταν το ήθος που συνέχιζε να τους διέπει όταν οι μάχες τελείωσαν..ενώ ο αγώνας να παραμείνουμε άνθρωποι είναι καθημερινός

    ΑπάντησηΔιαγραφή