Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Καλωσόρισες

Κοντεύει ένας μήνας από την τελευταία μου ανάρτηση, πράγμα που φίλοι που έχουν και αυτοί blog δεν το θεωρούν πολύ καλό. Άμα θέλω να είμαι blogger πρέπει να είμαι ενεργός. Δεν κάνω που δεν κάνω και πολλά σχόλια στα ιστολόγια που παρακολουθώ ώστε να γίνω πιο γνωστός στη blogoσφαιρα, άμα δεν γράφω και τίποτα πάει η αιωνιότητα, πέταξε.

Επειδή τις περισσότερες αναρτήσεις μου τις γράφω μετά τη δουλειά, πιθανολογώ πως είναι το κρύο που μου έχει παγώσει τις σκέψεις και δε μπορώ να λειτουργήσω. Συνήθως τα πράγματα που δημοσιεύονται εδώ πέρα είναι σκέψεις που κάνω πάνω στο μηχανάκι ενώ εργάζομαι και οι οποίες μορφοποιούνται το βράδυ με τη μικρή βοήθεια του αλκοόλ. Όσο περισσότερο κρύο έχει τόσο περισσότερα μπινελίκια στριφογυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου την ώρα που μεταφέρω τις παραγγελίες και έτσι μου κόβεται κάθε διάθεση για στοχασμό. Το ότι σταμάτησα να πίνω μόνος μπροστά από τον υπολογιστή θέλω να πιστεύω πως δεν έχει επηρεάσει τη συγγραφική μου δεινότητα, γιατί αν αυτό ίσχυε δε θα μπορούσα να γράψω μια τόσο στομφώδη φράση όπως η τελευταία.

Σήμερα όμως θα γράψω κι ας μην έχω έμπνευση, όχι από υποχρέωση αλλά επειδή κατά μια περίεργη σύμπτωση τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες όλο κάτι γίνεται που έχει σχέση με κάποια από τις αναρτήσεις μου. Μιας και όπως είπα έμπνευση δεν παίζει θα συνεχίσω με μια απλή απαρίθμηση:

1.Επικοινώνησα με τη στρατολογία για να πάρω και επίσημα στα χέρια μου το πολυπόθητο χαρτί για το οποίο έκανα ανακωχή.
2.Εντελώς τυχαία ανακάλυψα πως δύο γνωστοί μου είναι φίλοι με τον Θ. Τριαρίδη.
3.Ο Η.Νικολάου μετήχθη από τις φυλακές της Άμφισσας στα Διαβατά λόγω της αντίστοιχης μεταγωγής στην Άμφισσα για τη δίκη των δολοφόνων του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
4.Αποφασίστηκε οριστικά, και ξεκίνησε η κατεδάφιση των μισών καστρόπληκτων της οδού Επταπυργίου, ενώ τα υπόλοιπα μισά θα ανακαινιστούν, ώστε "να γίνουν ένα κυριλέ κομμάτι στη βιτρίνα της πόλης".
5.Βρέθηκα και τα λέγαμε με σύντροφο ο οποίος δούλευε μετά από εμένα στην πρώην δουλειά μου και παραιτήθηκε και αυτός.
6.Δεν ξανάκουσα Oldseed, αλλά αυτό είναι κάτι που ΔΕΝ κάνω ανελλιπώς κάθε μέρα.

Πάνω από όλα όμως χθες φανερώθηκε αυτός που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις και ο οποίος, που ξέρεις, ίσως μια μέρα γίνει ο drummer που μας έλειπε.

Θοδωρή και Ελίνα να σας ζήσει.

6 σχόλια:

  1. κι όταν έρθει αυτή η "ίσως μια μέρα", τα χέρια θα τρέμουν και δεν θα μπορούμε να σηκώσουμε ούτε το φλιτζάνι του τούρκικου...

    να τους ζήσει!

    τώρα,το γεγονός ότι, ότι γίνεται τελευταία έχει σχέση με τις αναρτήσεις σου, είναι τουλάχιστον ύποπτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εεεε ειμαι και εγω blogger...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αυτό που γράφεις "μετά τη δουλειά", φαντάζομαι πως σε κάνει να διαφέρεις κιόλας.
    υ.γ
    θερμή παράκληση: κάνε κανά θέμα με την ευτυχία..
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Δήμητρα

    Τα δύο τελευταία θέματά μου με την ευτυχία είχαν να κάνουν, απλά ο τρόπος μου είναι λίγο καταθλιπτικός.

    Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι λιακάδες σαν κι εσένα :)

    @ξε.νε

    Δεν ξέρω για εσένα (ή μάλλον ξέρω και δε θέλω να σε εκθέσω διαδικτυακά) αλλά εγώ είμαι νεαρός και σφριγηλός και σκοπεύω να μείνω για πολλά χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. επειδή συμπτωματικώς τα θέματα που πιάνεις όλο και σου βγαίνουν,συνέχισε με την ευτυχία.Που θα πάει , εξ άλλου εδώ γύρω τριγυρνάει από χρόνια.
    ...Λένε.....
    Ευχαριστώ γιά το λιακάδα.Οφείλω να καταθέσω (έτσι λένε) πως ηλιοχτυπιέσαι αμέσως όταν προκύπτει κάτι σοβαρότερο από τη συνηθισμένη μαυρίλα.
    :)
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς σε βρήκαμε, αλλά αν συμβαίνει αυτό που υποψιάζομαι θα το φάς το κεφαλάκι σου (και δεν εννοώ το πάνω!!!)Το νουςςςςςς

    ΑπάντησηΔιαγραφή